TWO BALLOONS

donderdag 12 januari 2023

Zelfs de kleinste anekdote kan een heldenepos worden, als het verhaal vakkundig wordt verteld..

KOGELBAAN (eerste kladversie)

********************************************
KOGELBAAN (eerste kladversie)

VOORWOORD:

Misty en Elan zijn twee jonge studenten, die elkaar ontmoeten in het met geheimen gevulde huis van hun langzaam dementerende hospita in Amsterdam.
Het verhaal speelt zich af in de opwindende en tegelijkertijd sombere vroege jaren tachtig, waar een allesoverheersende crisissfeer heerst en hardhandige confrontaties met het gezag aan de orde van de dag zijn.

Het thema van deze romantische thriller is de zoektocht. De zoektocht naar de baanbrekende roman, die Elan probeert te schrijven, de zoektocht naar het boek met namen, de zoektocht naar het verleden, de zoektocht naar jezelf, de zoektocht naar je oorsprong en de zoektocht naar de waarheid.

De titel van elk hoofdstuk bestaat uit een songtitel , veelal uit de jaren tachtig, die op één of andere manier toepasselijk blijkt te zijn voor het desbetreffende hoofdstuk.
Het verhaal is losjes gebaseerd op de fantasie van de schrijver, aangevuld met stukjes werkelijkheid.

Een vlot geschreven roman, geestig geschreven scènes, speelse verwijzingen naar popsongs en snapshots uit de literatuur. Laat je meeslepen in deze feel-good literaire romantische thriller, in de magistrale doomsdays van de jaren tachtig, die in het licht van nu, in feite een onbezorgde tijd was.

---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

SAMENVATTING VAN HET BOEK:
Elan komt er achter dat de oude, licht dementerende hospita in zijn studentenhuis een relatie had met een Duitse officier, tijdens WWII, zelfs zwanger werd, en deze Duitser was in dit geval een goede Duitser, en kon door zijn positie meerdere joodse kinderen wegsmokkelen naar pleeggezinnen, en hield daar ook een geheime lijst van bij.
Misty is in werkelijkheid geen studente, maar eigenlijk de bewaker van dat geheim. En ze gaat heel schijnheilig mee in de speurtocht van Elan naar dat boek met namen, met de bedoeling om in te grijpen als dat nodig is, want veel kinderen wisten niet beter, en is het misschien beter om niet alles te weten? Hun echte naam, en dat hun biologische ouders niet meer leven etc.?
Dus her en der in Nederland zouden die kinderen, nu volwassenen kunnen worden opgespoord en ingelicht aan de hand van die informatie -hun echte naam en hun 'adoptieouders'. Maar goed, dit was vooral en hoofdzakelijk om een drijvend plot te hebben voor het verhaal, zodat de lezer door wil blijven lezen.
Eigenlijk ging het mij meer om het gedoe eromheen, een beeld van de jaren 80, de aantrekkingskracht tussen Elan en Misty, de idiote situaties waarin ze terecht komen, de humor (en dat is natuurlijk een beetje schurend met de ernst van het onderwerp), en zelfs vragen over goed/kwaad waarheid/leugen, schijn en waarheid.

HOOFDSTUK 1: WELCOME TO THE JUNGLE
Amsterdam midden jaren 80.
De stad waarbij elke zonde uit het Boek te koop was per halve gram, halve liter of half uur.
De stad waar elke outcast uit de provincie zichzelf kon zijn, elke misfit in het donker kon drinken bij de volle maan.
De stad waar junkies door de straten schuimden, de blik schichtig op de grond gericht -het zogenaamde stofzuigeren- om een vermeend pakje shit te vinden.
De stad waarbij het elke nacht Kristallnacht was bij de rij geparkeerde auto's met ingeslagen ruiten, om de autoradio te kunnen stelen.

In die tijd had nog niet elke auto een touchscreen multimedia/navigatie console, maar meer een blikken rechthoekige autoradio die je in een passende lade kon schuiven en die minstens 10 keiharde guldens waard was op de zwarte markt, mits het natuurlijk een Blaupunkt of een Sony was.

De stad waarin uitgemergelde meisjes uit Duitsland, genaamd Christiane F. met ogen die straalden met een radioactieve gloed zichzelf aanbieden aan elke man die enigszins hun richting op keek.
De stad waarbij ochtendspits kantoormannetjes geroutineerd laveerden om groepjes chinezende heroïneverslaafden in de ondergrondse metrostations.
De één was 'chasing the dragon', de ander was een carrière aan het najagen, was nooit aan de andere kant geweest.

Elan kwam aan op Amsterdam Centraal toen zijn intercity om exact 12.15 uur met schril piepende remmen op perron 4 tot stilstand kwam.
Over de stad hing een typische Nederlandse bewolking; het weer dat p erfect geschikt is om aardappelen te schillen op een oude krant met onheilsberichten, het weer waarbij bonkige gereformeerden een vergadering houden met het doel zich af te splitsen in een nieuw kerkgenootschap, omdat zij een komma in Romeinen 4 vers 10 geheel anders interpreteren.
Hij had nog maar enkele stappen gedaan en hij werd al aangeklampt door een junkie die hem om een sigaret vroeg, waarschijnlijk omdat hij een Drum aan het draaien was terwijl hij nadacht over de volgende actie die hij vandaag moest ondernemen.
Enigszins verschrikt gaf Elan zijn pakje shag aan hem, en verbouwereerd moest hij toezien hoe in één greep met een gruwelijk groezelige straatklauw de helft van zijn tabak eruit werd gepakt door de junk, die hem toevoegde: 'Thanks man! Je bent echt tof man, god zal je belonen, man, thank you, man,' en weg was hij.

'Welcome to the Jungle'. stond op een reclamebord waar zijn oog toevallig op viel. Het was een foto van een rossige jongeman, gekleed in een Schotse kilt, aan zijn zijde een jongeman met hoge hoed op, een sigaret nonchalant aan de lip, want roken was nog stoer in die tijd.
Het was een reclame voor een nieuwe Personal Computer, 4 MB RAM geheugen, en inclusief 10 gratis floppy discs voor slechts 3. 999 gulden, heel erg geschikt om bijvoorbeeld een roman op te schrijven met het bijgeleverde programma WordPerfect 5. 0.
Stel je voor, zo fantaseerde hij, dat je bijvoorbeeld via radiogolven op een bepaalde frequentie een vast groepje computers met elkaar zou verbinden, bijvoorbeeld op een zondagavond op een vaste tijd (wel goed afspreken!), dan zouden vrouwen bijvoorbeeld recepten kunnen uitwisselen, of mannen zouden op hun zolderkamertje foto's van de natuur kunnen uitwisselen, of nog beter ; discussiëren over politieke zaken, maar waarbij men wel het respect voor elkaars standpunten zou behouden, uiteraard. Maar, misschien was dit slechts een hele dure hobby, mensen gaat toch veel liever naar buiten om elkaar te ontmoeten, of de krant te lezen in het bruine café?
Maar misschien draafde hij te ver door, hij was niet zo technisch, meer een hopeloze romanticus. (De Romantiek is een geestesstroming uit de 18e eeuw, waarbij het gevoel, de mens in de natuur, het individu centraal staat, dit als een reactie op de Verlichting, waarbij alles draait om de wetenschap, de rede, en fysieke natuurwetten. )

Elan was ondertussen buiten op het stationsplein aangekomen, en het hield op met zachtjes te regenen. Het regent zonnestralen, en hij zou het dan wel zien.
Hij probeerde zich te oriënteren door te kijken waar het Noorden was, maar al doende liep hij simpelweg met de grote groep mensen mee, die blijkbaar wel wisten wat, vooral: waar ze naartoe wilden.
Het makke schaap zit in ons allen, het is zo moeilijk om tegen te stroom op te roeien, en waarom moeilijk doen als het makkelijk kan?
Dat waren tot nu toe ongeveer zijn leefregels geweest, het was hem met de paplepel ingegoten door zijn lagere middenklasse ouders, en zie waar het hem gebracht had? Nergens.
Zo zou hij nooit wat bereiken en daarom was hij naar de grote stad gegaan.
Met een saldo van ? 2153, 26 op de Postbank en een setje blanco giro betaalcheques zou hij het toch minstens een half jaar moeten kunnen redden, hier in Amsterdam.
Hij moest nu eerst een kamer vinden.
In de krant had hij al een paar advertenties omcirkeld, en hij zocht nu een telefooncel om te gaan bellen.

HOOFDSTUK 2: UNDER PRESSURE

Hij had behoorlijk makkelijk een kamer kunnen vinden. Het huis bevond zich in de Sarphatistraat aan de grens van de Plantagebuurt. De hospita was een fragiel oud vrouwtje van in de 80 jaar, die de gehele dag in haar keukentje op de begane vloer de wacht hield, terwijl haar TV op een keihard volume aanstond in haar woonkamer.
Op een heldere nazomerdag stond hij op na een goede nacht slaap, met een overweldigend gevoel van inspiratie en energie.
Inspiratie om dan nu eindelijk eens echt daadwerkelijk te beginnen met zijn eerste baanbrekende roman.
Hij zette de veranda deuren naar de binnentuin wijd open.
De tuin was uitermate verwaarloosd en verwilderd, achterin stond een schuurtje met afbladderende verf, waartegen totaal verroeste fietsen, waarbij het rubber van de banden zelfs was vergaan.
Hoe lang stonden fietsen daar al zo, misschien wel 20 jaar.
De achterkant van de huizen toonde minuscule balkonnetjes, volgezet met kratjes en troep, de meeste ramen waren met vergeelde gordijnen gesloten.
Maar in de verwilderde tuin krioelde het van leven, een laatste vlinder, klaprozen, allerlei vogeltjes, zelfs ontsnapte parkieten leefden in het struikgewas, wat leuk was om al peinzend naar te kijken met een koffiemok in de hand.
Hij zette zich schrap achter zijn typemachine, die al geheel startklaar, afgetankt met vers papier, voor hem stond, al vanaf zijn intrek in dit huis, 2 weken geleden.
Waar te beginnen? Hoe te beginnen? Wat wou hij eigenlijk zeggen? Waar wou hij eigenlijk heen?
Hij peinsde en peinsde.
Het is uitermate belangrijk om een goede beginzin te hebben in het leven. Dan volgt de rest vanzelf en volautomatisch.
Maar hij kon er maar niet op komen.
Hij probeerde wat willekeurige zinnen, zoals:'De kip loopt door de tuin, en: Kom van dat dak af, ik waarschuw niet meer. '
Dit alles om los te komen, waarna de woorden zouden vloeien als hete lava uit zijn roodgloeiende brein vulkaan, die onder hoge druk alinea na hoofdstuk zou vullen met briljante literatuur.
Hij begon te typen:

Alleen werk en geen lol maakt van Jaap een saaie sul.
Alleen werk en geen lol maakt van Jaap een saaie sul.
Alleen werk en geen lol maakt van Jaap een saaie sul.
Alleen werk en geen lol maakt van Jaap een saaie sul.
Alleen werk en geen lol maakt van Jaap een saaie sul.
Alleen werk en geen lol maakt van Jaap een saaie sul.
Alleen werk en geen lol maakt van Jaap een saaie sul.
Alleen werk en geen lol maakt van Jaap een saaie sul.

Toen hij zo een pagina had vol getypt, zag Elan dat de letter 'e' en de letter 'o' geen duidelijk reliëf hadden; er was geen wit binnen in de letters.
Dit ergerde hem mateloos, en hij maakte de kap van de typemachine open, en begon met een afgebroken lucifer in de desbetreffende letters te peuteren om het vuil eruit te halen.
Ook had hij gemerkt dat de arm met de letter 'l' steeds bleef hangen, en niet terugkeerde naar de beginpositie.
Dit was misschien op te lossen met naaimachine olie of iets dergelijks, maar dat had hij niet in huis op dit moment.
Op deze manier kwam hij nooit toe aan het schrijven van zijn baanbrekende roman, en zou hij nooit rijk en beroemd worden en een Nobelprijs voor literatuur krijgen op zijn 50e voor zijn gehele oeuvre.
Hij moest dit eerst oplossen, want anders kon hij absoluut niet verder. Hij wilde NU verder, hij voelde dat hij inspiratie had, al had hij tot nu toe nog niks concreets op papier gezet, en had hij ook nog niet eens een vaag idee waarover zijn roman zou gaan.

Maar hij had goede hoop dat dit vanzelf zou komen, als hij eenmaal de ideale schrijfomstandigheden had gecreëerd, en hij er helemaal klaar voor was.
Maar nu moest hij snel een oplossing zoeken voor de schrijfmachine problemen.
Hij had het ding voor 15 gulden gekocht op het Waterlooplein, en op dat moment werkte alles schijnbaar naar behoren, wat werd voorgedaan door de verkoper, die blij was om eindelijk van het stuk verdriet verlost te zijn. Heel slim had die natuurlijk niet de letter'l' gebruikt bij de demonstratie en ook de letter 'o' vermeden.
Kortom, hij was opgelicht. LOL.
Koortsachtig dacht hij na. Misschien kon hij bij zijn mede huisgenoten vragen of zij misschien naaimachineolie hadden?
Hij klopte aan de deur bij de Indische man, die naar buiten kwam met een sterk geurende en knetterende kretek sigaret in de mond en gekleed in een batik shirt. Aan zijn vinger een zilveren ring met een knoeperd van een onyx halfedelsteen erin, een zogenaamd tijgeroog.
Adu, hij had geen naaimachine olie, dus hij kon hem niet helpen. De man wilde graag nog verder praten, maar Elan had op dit moment geen tijd voor traag stromende verhalen over tempo doeloe uit de gordel van smaragd, en bovendien heeft van Heutsz ook wel goede dingen gedaan zoals autobanen aanleggen en de werkloosheid oplossen in de kruidnagel industrie. Hij bood bij het weggaan een kretek sigaret met een gesuikerde filter aan uit een rood pakje van het merk GUDANG GARAM, wat zoutschuur betekent.
De volgende was de joviale Limburger, die reeds met een flesje bier in de hand en slordig gekleed hem het advies gaf om naar de V & D te gaan, die hadden namelijk alles. Maar dan zou hij een halve dag aan tijd verliezen, en zijn meesterwerk moest NU begonnen worden, hij had wou geen tijd verliezen.
Als laatste ging hij naar de deur van het 'mysterieuze meisje'.
Hij wist dat ze thuis was, want hij rook een doordringende geur van wierook uit haar kamer, en ook hoorde hij muziek spelen. Hij hoorde haar de muziek zachter zetten, en ze kwam naar de deur.
'Oh!, ben jij het, ' zei ze. Hij was blij verrast dat zij blij was hem te zien, want hij vond haar ook leuk, al van de eerste keer dat hij haar had gezien. Ze had hem toen verteld dat ze Duits studeerde aan de Universiteit. Ze was al jaren bezig met haar eindscriptie. In die tijd kon men jaren over een studie doen als men dat wilde.
Ze was gekleed in een lange hippie jurk met ontelbare kleine knoopjes. Heel even viel zijn oog op het reliëf van haar slipje door de katoenen kaftan, ze had perfecte slanke heupen en een rank figuur.
Ze was blootsvoets, en ze had de allerliefste mollige teentjes ter wereld. Als smakelijke witte chocolaatjes zaten die vast aan een sierlijk gevormd voetje met de perfecte verhoudingen van de gulden snede. Haar schoenmaat moest wel het perfecte ronde getal 36 zijn.

In haar kamer hing een poster van Nick Cave, een Australische lelijkerd van jewelste, en ook zag hij een klein dressoir met daarop een beeld van de Hindoestaanse god Shiva met de ontelbare armen. Zolang hij danst, gaat de wereld niet te onder en Shiva's dans eindigt nooit.
En al die armen zijn natuurlijk ook handig bij het boodschappen doen op de markt, met al die plastic zakjes met curry en zo.
Links en rechts van het beeldje stonden stokjes met champaca wierook zachtjes te walmen.
'ja, ik wou vragen of je misschien toevallig naaimachineolie in huis hebt, mijn typemachine is vastgelopen, en ik dacht, misschien heb jij toevallig zoiets om eventjes te lenen voor mij, als het geen probleem is?'
'Naaimachineolie? Nee, dat heb ik niet. Ik kan eigenlijk helemaal niet naaien, het is heel lang geleden dat ik genaaid heb. ' Terwijl ze het zei, besefte ze wat ze zei, en moest een beetje ondeugend lachen.
Elan lachte met haar mee, en hij rook haar adem, die fris en zoet en pittig was als een tintelend glas champagne met een blokje ijs.

Hij kon het niet laten om naar haar pratende mond te staren, waarin de woorden in een prachtig accentloos Nederlands gevormd werden, om daarna over een rij onberispelijke tanden naar buiten te galopperen.
'maar ik heb wel olijfolie, hier in mijn keuken, misschien heb je daar wat aan? In Italië gebruiken ze olijfolie voor van alles, om de huid in te smeren tegen zonnebrand, om je haar te laten glanzen, voor lampolie en zo. '
'Ik heb het zelfs gebruikt om de vering in mijn bed te smeren, want dat piepte en kraakte als een gek, ' zei ze, weer met die onweerstaanbare ondeugende glimlach.
'Ja, dat heb ik gemerkt, ' wou hij zeggen, maar hij slikte de woorden nog net op tijd in.
Op een avond, toen ze mannelijk bezoek had: ze gaf namelijk Duitse bijles aan eindexamenscholieren begon het gepiep en gekraak vanuit de kamer boven hem unheimische vormen aan te nemen. Het gebonk en gekreun leek op een Tiger Tank die The Battle of the Bulge nog eens dunnetjes overdeed. Unbeschreiblich weiblich, dit ging nu al zo'n 25 minuten door. Hij wilde schreeuwen tegen de muur:'Kom toch eens klaar klootzak!' Maar hij deed het niet, want tussen droom en werkelijkheid staan wetten in de weg en weemoed die soms des avonds komt.
Elan dacht even na, terwijl hij haar peinzend aankeek in haar groene ogen. Ze had een witte huid, maar niet zoals roodharigen dat hebben, de hare was niet doorschijnend maar een beetje mat en poederachtig van teint.
Ze had prachtige diepzwarte krulletjes, een zeldzaam contrast met de teint van haar huid, die zeer licht naar knoflook rook.
Zij wachtte op zijn antwoord, en ging toen in haar keukentje een fles olijfolie halen.
Hij ontving de vettige groen fles Extra Virgen olijfolie van haar, en haar hand raakte de zijne aan, wat een vlaag van verlegenheid teweegbracht bij hen allebei.
Maar hij herpakte zich en schraapte zijn keel toen hij haar nogmaals bedankte. Ze keek hem na toen hij de op trap extra stoer mannelijk naar beneden liep.
In zijn kamer bestudeerde hij het etiket. En vond het op een rare manier opwindend dat haar ranke vrouwelijke vingerafdrukken overal op de fles zaten. Hij leek wel een verliefde schooljongen van 14 jaar, zo groen als gras.
Dit was niet normaal.
Het etiket sprak van 'Extra Virgen olijfolie' Eerste Persing' alsof gewoon maagdelijk nog niet maagdelijk genoeg is. Neen, extra maagdelijk!
Hij stelde zich dat zo voor, beeldend denker als hij was, als een keiharde onrijpe groene kiwi, verpakt in een strak cellofaantje.
'Virgin olijfolie': een likkoekje, waaraan door een stout jongetje stiekem gelikt was, om daarna snel weer in de koektrommel gelegd te worden.
'Ordinary virgin olijfolie' was dan een broodje 48+ brie, met een sticker: Nu Eten''Weggooien is zonde' erop, die 's avonds eenzaam en beduimeld onder wit neon licht in de koelvitrine ligt, en dan maar wordt weggegeven aan een zielige Antilliaanse zwerver met één been, omdat hij geen insuline injecties kon betalen, waardoor hij naar Nederland was gekomen voor een betere toekomst, maar ook hier werd hij door de maatschappij uitgekotst, waardoor hij zijn toevlucht had genomen tot marihuana, waardoor hij al snel in een vicieuze cirkel van criminaliteit en harddrugs belandde, en die uiteindelijk overreden zou worden door een achteruitrijdende vuilniswagen, terwijl hij zijn roes lag uit te slapen onder een kartonnen doos ergens op een novembermorgen terwijl het zachtjes motregent.
Of zoiets.

Hij was gewoon totaal van slag door het korte contact met het 'mysterieuze meisje' van boven, waardoor zijn gedachten alle kanten op gingen racen nu.
Hij deed de dop van de fles en stuurde voorzichtig aan op het mechaniek van de typemachine, waarbij hij bepaalde letterarmen, en dan vooral de letter 'l' een druppeltje olie wilde toedienen, zodat ze hopelijk dan wel soepel zouden gaan werken.
Dat was het plan. Maar door zijn onhandigheid, ongeduld en totaal a-technische karakter schoot er opeens een enorme scheut olijfolie uit de fles.
De groene drab sijpelde over de stapels papier, en liep met een straaltje van onder uit het apparaat., en druppelde daarna via zijn schrijftafel op zijn stoel en op het ooit hoogpolige tapijt.
De machine was nu echt totaal onbruikbaar, en hierop zou hij never nooit niet zijn baanbrekende roman kunnen gaan schrijven, dat was wel duidelijk. Hij depte driftig van razernij zo goed en kwaad het kon de boel schoon met plukken toiletpapier. Alles droop van het vet, het was een totale puinhoop.
Hij moest nu wel op zoek gaan naar een nieuwe schrijfmachine, en hij trok met een klap de deur dicht van zijn kamer, en ging op weg naar de V & D in het centrum.

Toen hij de V & D in de Kalverstraat binnenstapte, kwam een mix van geuren hem tegemoet. Vers gebakken brood, parfum, de geur van splinternieuwe kleding, leer en warm rubber. De katholieke verkoop madammen van de V & D hielden de klanten argwanend in de gaten, en waren duidelijk geïrriteerd als je iets van hun zorgvuldig nette stapels trok om te bekijken. Rust, reinheid en regelmaat was hun adagium, wat uiteraard een zeer succesvolle verkoopformule was.
De kantoorartikelen waren op de derde verdieping. Hij nam de roltrap, waar hij altijd een beetje bang voor was. Hij stond achter het dikke achterwerk van een middelbare vrouw en dacht:'daar kan wel een pondje af, maar misschien ook niet, ik vind het OK. Wij zullen nooit meer in ons leven elkaar ontmoeten en op deze manier vlak achter elkaar staan. '
Terwijl hij dat overdacht, was hij al aangekomen op de derde verdieping waar de schrijfmachines waren uitgestald op een klein rijtje.
Van Olivetti tot IBM. De goedkoopste was 65 gulden en de duurste 535 gulden. Hij probeerde ze een beetje uit. Mensen hadden test tekstjes geschreven:'test test test. Ik kan heel goed schrijven, ' etc.. Een balorige puber had geschreven:'K + L = N', wat op zich een goede samenvatting is van het leven.
'Ja, nou, was het allemaal maar zo simpel, ' dacht Elan daarover.
Hij probeerde een dure elektrische IBM uit met een bolletjes schrijfkop. Er stonden ook een aantal Home Personal Computers, met een kleine groene monitor waarop constant een liggend streepje aan het knipperen was.
Hij typte op het knipperende streepje:'Ik kan het niet. ENTER. '. De computer moest heel lang denken, uiteindelijk verscheen op het scherm:'this command does not exist'
Elan zou dit sowieso niet kopen, de prijs was meer dan 3000 gulden per stuk.
Hij kon geen keus maken, en hij wou er eerst nog een nachtje over slapen welke typemachine hij zou gaan kopen. Een dure, maar goede, of een goedkope, maar licht en handig? Hij was van plan om later terug te komen.
Hij ging weer met de roltrap naar beneden, en was eigenlijk doodmoe door de kakofonie van geuren, drukte en warmte.
Hij was blij dat hij eindelijk weer op straat stond in de frisse buitenlucht.

HOOFDSTUK 3: DANCING QUEEN

Hij had zin om even een flink stuk te wandelen in de frisse avond om tot zichzelf te komen, en hij zette koers naar de Singel, waar het rustiger lopen was. Het was reeds donker geworden en mensen zaten in allerlei restaurantjes te eten en te drinken.
Hij zag op een gegeven moment een groep jonge mensen, waaronder veel giechelende en stevig opgemaakte knappe jongedames in uitgaanskledij. Ze waren aan het wachten om toegelaten te worden tot een populaire disco. Hij ging ook in de rij staan, en werd na veel schuifelen in de wachtrij uiteindelijk binnengelaten door een brede portier met een boksersneus en kolenschoppen als handen waarin hij een tientje drukte.
Toen hij binnen was waren er diverse zalen, waarbij de muziek varieerde van rock tot disco tot reggae. Hij ging naar de rock zaal, maar daar was geen kip. De meeste mensen waren in de popmuziek/disco zaal, en de basstoon van deze tijd was oorverdovend. Op de dansvloer stond een crazy Surinamer met een petje op in zijn eentje te moven en te groeven op de muziek van Play That Funky Music Till You Die van Wild Cherry.
Blanken missen nu eenmaal het gen om goed te kunnen dansen, het is verloren gegaan tijdens de oversteek van Out of Afrika naar het met smeltende gletsjers bedekte Eurazië.
Daarentegen kunnen blanken uitstekend marcheren, dat dan weer wel.
Elan stond in een hoekje wat schaapachtig mee te deinen met de beat, en maakte zichzelf wijs dat hij een geweldige avond had. Muurbloem meisjes vermeden heel precies zijn blik, en hij werd steeds chagrijniger en depressiever in deze pure hel van geluid. Hij was misschien te nuchter voor deze shit, en de bar was ook al niet te bereiken, hij moest zich dan een weg boren door een dicht opeengepakte massa mensenlichamen, als een ijsbreker door de Beringstraat.
Stel dat er nu brand uitbrak, dan zou hij hier verkoold en nog steeds rechtopstaand tegen de muur worden gevonden, de ideeën in zijn hoofd zouden nooit uitgewerkt worden tot een pracht roman. Hij moest er niet aan denken, en hij kreeg een lichte paniekaanval. Hij wurmde zich langs de jonge studentes en vlotte boys een weg naar buiten.
Maar toen hij de gang van de disco uitliep, zag hij nog een andere bar, een soort cooldown ruimte, waar veel rustiger muziek werd gedraaid. Nu, misschien kon hij daar dan nog een laatste drankje nemen en rustig even zitten.

Op de hoek van de bar zat een blonde vrouw in een gele jurk gekleed, met een glas witte wijn voor zich. Tot zijn opwinding en schrik beantwoordde zij zijn blik met een langdurig oogcontact.
Hij trok zijn stoute schoenen aan en liep gewoon recht op haar af.
'Wil je niet dansen daarbinnen, ' zei hij, 'Is wel goede muziek. '
'Hier is het ook wel lekker rustig om te zitten, hoor, en niemand valt je lastig, haha. ' zei ze plagend tegen hem. 'Ja, lekker relaxed, vind ik ook, ' zei Elan.
Ze moest een beetje lachen en zei: 'Maar je mag wel komen zitten, hoor. ' En ze haalde haar tas van de kruk waar Elan naast stond.
Haar parfum was Opium van Yves Saint Laurent. Ze had vele klatergouden armbanden en ringen aan haar pols en hand, maar het stond haar goed.
Alles stond haar goed op dit uur, in deze nacht, in deze halfdronken roes van alcohol en hormonen.
Ze had haar glas bijna leeg, dus hij zei:'Wil je ook wat bestellen? Van mij?'
En hij bestelde voor haar een nieuwe witte wijn en voor hem zelf een pils.
'Ja, weet je op wie jij lijkt? Op Agnetha van ABBA, haha, ken je die?' zei Elan.
'?'
'Op Agnetha van ABBA, ' schetterde hij in haar oor. Ze rook lekker. Ze rook naar vrouw in alle aspecten.
Ze leek inderdaad op Agnetha van ABBA, dezelfde wipneus, blonde haar, sportieve en beetje naïeve uitstraling.
'Nee, ik heet Annie, ' zei ze, 'maar ik vind Agnetha ook wel een mooie naam. Jij mag me wel Agnetha noemen, hoor, haha. '
'Nou, dan mag je mij Björn noemen, ' zei Elan.
Elan wist niet of zij het grapje wel goed begreep, maar ze zei:'Oké Björn, aangenaam, ik ben Agnetha, wat gaan we doen vanavond?' en ze keek hem brutaal verleidelijk aan. De blik die mannen naar slagvelden doet gaan, miljonairs hun fortuin laat verliezen, mannen hun huwelijk doet slopen, en het hart laat kloppen in de keel.
Het was nu al laat in de nacht en de bar ging sluiten, een laatste ronde nog, de felle lichten gingen aan.
Elan zag in het bleke licht nu dat Annie bij haar ogen kraaienpootjes had, en ook zag hij dat haar mascara slordig was aangebracht, en dat ze minuscule donshaartjes had op haar huid.
'Kun je een beetje met me mee lopen naar mijn huis, ' vroeg ze.
'Is het heel ver?' vroeg Elan.
'Nee, niet zo ver, ' zei ze, dus gingen ze op weg in nachtelijk Amsterdam. Op straat waren veel jongeren die uit de disco's en cafés kwamen.

Het was niet donker, want het was volle maan.
Ondanks dat ze een beetje aangeschoten was hield ze er een stevige tred op na. Elan hobbelde er zowat hijgend achteraan.
Zij liep pront en kordaat als de stralende Koningin van de Nacht midden op de weg, het middelpunt van het heelal.
Zo nu en dan stopten ze om een sigaret op te steken. Ook al was het 3 uur 's nachts, Elan was klaarwakker en al zijn zintuigen stonden op scherp. Elke seconde wou hij absorberen voor later wanneer hij misschien oud en verkalkt was.
Er is weinig meer opwindend voor een jongeman dan met een nieuwe verovering naar haar huis te lopen, door de nachtelijke straten, niet wetende wat er nog zou kunnen komen.
Ze waren al in een rustige buitenwijk gekomen en Elan begon zich af te vragen hoeveel kilometer ze al wel niet gelopen hadden en hoe ver het nog was, niet om het één of ander. 'Nee, het is niet zo ver meer, oké, ' zei ze.
Op een gegeven moment zei ze, terwijl ze om zich heen keek en stopte met lopen:'Kun je even op de uitkijk staan? Ik heb hoge nood. '
Dus manhaftig stond Elan als een soldaat op wacht, terwijl zij achter een betonnen muurtje haar rokje optilde en gehurkt ging zitten. Met een luid ruisend geluid zag Elan een grote natte plas op de straattegels verschijnen.
Alsof het de gewoonste zaak was van de wereld fatsoeneerde zij al lopende en rare hoelahoep bewegingen makend, haar gele rok en zette er weer een stevige pas in. Haar cowboylaarsjes had ze nu ook uitgedaan en ze marcheerde blootsvoets over het plaveisel. 'Sszzous les pavés laaaa plaaaage, ' zei ze, met een ietwat lallende tongval.
Dat is frans.
Elan had heel eventjes een momentje voor zichzelf nodig om het hele gebeuren te verwerken.
Eindelijk waren ze in Amsterdam West aangekomen na meer dan twee uur lopen. Ze woonde bij Plein 40-45, dat een verre buitenwijk is van de stad met grijze huurflats uit de wederopbouw jaren.
'Hier woon ik, ' zei ze, en het was duidelijk dat Elan hier nu ook woonde. Ze deed de voordeur open en begon de trap op te gaan in een naar nat beton ruikend trappenhuis. Haar woning was op de vierde etage. Zij liep voor hem op de treden, nog steeds barrevoets.

Haar voetzolen waren zwart geworden van de straat, alleen haar voetholtes waren nog schoon. Haar rok raakte Elan in zijn gezicht. 'Ja, ' dacht Elan, 'ik ben nu duidelijk een rokkenjager geworden, maar wie is hier de jager eigenlijk?'
Toen ze boven waren, plofte Agnetha op een grote zitbank, en Elan ging in de andere hoek van de sofa zitten, en keek haar aan met een -Wat Nu?- blik.
Annie pakte van de salontafel een rood blikken bandenplakdoosje.
Elan maakte een grapje en zei:'We gaan toch geen lijm snuiven, hè?'
'Neehee, ' zei Annie, ' maar wel dit, of houd je daar niet van?', en ze opende het bandenplakdoosje.
Daarin zaten diverse rokers parafernalia, zoals een aansteker, extra lange vloeitjes, een zakje Northern Light marihuana, en een brokje wat leek op een platgedrukt konijnenkeuteltje: het rook sterk zoetig en kruidig.
Het was hasjiesj, en zij zei:
'Kan je een joint draaien? Of moet ik het doen?'
Elan had het nog nooit gedaan, maar hij liet dat niet blijken, en ging heel professioneel een joint bouwen, met tabak van zichzelf.

Hij plakte vloeitjes aan elkaar, verkruimelde het hele blokje hasjiesj over de tabak.
'Nee, niet zoveel, ' schrok Annie. 'Nou ja, laat maar. '
Elan maakte een mooie tuut van een jonko en overhandigde die koeltjes maar trots op zijn werk aan Agnetha, die er direct de vlam inzette.
Daarna kreeg hij na één trek de joint terug, en hij nam een diepe teug.
Vrijwel direct voelde hij de werking: van het topje van zijn kruin tot aan het puntje van zijn tenen, overviel hem een weldadig loom gevoel, en hij ontspande eindelijk de nerveuze veer, die in hem was.
Agnetha zette een cassettebandje met een album van Neil Young op, het was een verzamelalbum uit de jaren 70, met langgerekte gitaarsolo's, en de hoge falsetto stem van de Canadese hippie werkte prima samen met de hasjiesj.
Elan legde zijn arm om Agnetha heen, en begon haar te kussen.
Haar mond proefde naar rook en weed, en was vochtig en opwindend, na alle geflirt van de hele avond.
Elan begon haar namaak cashmere trui uit te trekken.
Zij werkte gedwee mee, in het semi donker van de kamer knetterde de nylon trui als een elektrische storm. Haar blonde haar verwilderd als een gekke heks.
Ze had geen beha en haar grote borsten waren nog groter dan hij dacht.
Ze had grote roze areolas, wat betekende dat ze nog geen kinderen had gehad.
Elan sabbelde er wat aan, zij vond het prima, ondertussen nam ze gestaag een trek van haar joint.
Elan wou nu met haar naar bed, en zij had alle stoplichten op groen gezet.
Maar: toen zij ze:
'Ik kan niet, ik ben ongesteld. '
'Oh!'
'Oh?'
'Oh... '
Elan's gemoedsgesteldheid ging razendsnel door de 3 fases van rouwverwerking: shock, ongeloof en berusting.
'Ja, dan gaat het niet, ' wist hij er nog uit te brengen.
Dus hij zakte weer terug in zijn hoekje van de sofa, en ze keken elkaar aan, en trokken gekke bekken als troost, terwijl ze luisteren naar Neil Young:'Hello Cowgirl In The Sand'
En terwijl ze de ene joint na de andere rookten.
Annie zakte weg in een comateuze slaap.

Elan was nog klaarwakker.
Hij stond op en liet zijn broek zakken en begon rechtopstaand in de kamer naast de half slapende Annie te masturberen.
Hij probeerde te focussen op het plekje waar haar borsten overgaan in haar oksel, hij probeerde zich haar helemaal naakt voor te stellen, maar het lukte niet om een climax te bereiken.
Het was trekken aan een dood paard, bij wijze van spreken.
Elan dacht dat juist op zo'n moment God een virtuele foto maakte van de situatie om als bewijsmateriaal te dienen in het verhoorkamertje in de hemel.
Als verdediging zou Elan dan zeggen:'Ja, maar ik ben ook maar een mens. Het menselijk tekort en zo en zwarte gaten en zo of dat niks is. '
Hij stelde dit als volgt voor: na een aantal decennia op aarde waarna je uiteindelijk naar de hemel gaat, moet je eerst een aantal jaren in de ontvangstruimte wachten. Dan word je geroepen voor je verhoor.
Je ziet een rij van 144 witte deuren waarachter de interviews worden afgenomen.
Meestal wordt dat gedaan door studenten van de Hogere Hotel School, die in het jaar 2025 op tragische wijze zijn omgekomen tijdens een bizar ongeluk, toen hun touringbus in een diep ravijn stortte van de Rijn. Ze kwamen terug van een studiebezoek aan een Duitse brouwerij in het Sauerland, en de chauffeur was blijkbaar niet geheel nuchter geweest.
God zelf doet meestal alleen de twijfelgevallen, zoals katholieke priesters en ook de buitenlandse gevallen, want God spreekt uiteraard ook Chinees.
Maar Elan was goed door het intakegesprek gekomen en nu ging de deur van de hemel op magische wijze open, die zich bevond aan de andere kant van het verhoorkamertje. Via een enorm lange glijbaan, van lichtjaren lang, werd hij gelanceerd in de daadwerkelijke Hemel, Het was een rit als in een achtbaan, waarbij scènes uit zijn huwelijk voorbij trokken, en allerlei momenten, die hij al lang vergeten was, zoals toen hij voor het eerst iets voelde bij de opwaaiende zomerjurken van de meisjes op school en het moment dat hij een hondje ging uitzoeken, wat jaren zijn metgezel was.

Een oneindig lange en uitgestrekte zaal, zover het oog reikte zaten mannen op witte zitzakken, gekleed in witte badjassen.
Een wit systeemplafond met dimbare LED verlichting, en zover het oog reikte zag hij witte zitzakken De bewoners van de hemel zaten daarop, gekleed in een witte badjas. Elk persoon had een gigantisch flatscreen voor zich, wat onzichtbaar in de lucht voor hem zweefde. Naast elke zitzak was een bijzettafeltje met een schaaltje heilige boontjes en ook stukjes leverworst, en voor de Brabanders worstenbroodjes, maar in de hemel waren niet zoveel Brabanders, wat op zich wel logisch is natuurlijk.
Ze konden de monitor bedienen met kleine subtiele gebaren van de middelvinger.
Ze konden de pindadopjes en de stokjes van de leverworst simpelweg laten vallen en op magische wijze verdween het door de witte vloer, zakten dan door de wolken en veranderde daar waarschijnlijk in regen of zoiets. Vraag me niet naar de logistieke processen in de hemel.
Ook hun ontlasting lieten ze vrijelijk lopen want er liep een werk peloton kleine mini-engeltjes rond, die constant aan het stofzuigen waren. Deze waren gekleed in kleine witte uniformpjes en het grappige was: terwijl ze aan het stofzuigeren waren, keken ze je soms een beetje ondeugend lachend aan. Het was heel leuk. Ze hadden een Filipijns uiterlijk en soms wapperde er eentje heel guitig haar rokje omhoog maar daaronder was ze genderneutraal zoals een barbiepop uit de jaren 50 : alleen een heel klein schattig Venusheuveltje was te zien.
Er was ook een vrouwenafdeling in de hemel. Volgens God was het beter om de geslachten te scheiden zodat de mannen rust zouden hebben; ze waren tenslotte in de hemel.

De vrouwen hadden een Hemelse Creditcard gekregen waarmee ze zonder limiet konden shoppen.
En als ze klaar waren met shoppen konden ze hun spulletjes in een hele grote witte kast gooien, en op het moment dat ze de deur van de kast weer open deden was alles verdwenen, zodat ze een perfect excuus hadden om weer te gaan shoppen. Daarna gingen ze gezellig kletsen met hun vriendinnen, waarbij ze soms koket naar de mannenzaal zaten te lonken. Maar de mannen hadden hun lesje op aarde wel geleerd, en gaven geen reactie.

Zo nu en dan, ongeveer eens in de twee eeuwen, kwam God zelf naar beneden van zijn troon, om enige huishoudelijke mededelingen te doen.
'Oké, Heilige Luitjes, jullie Gezegende Bofkonten, ' begon Hij Zijn toespraak dan altijd.
Voor de heren engelen: We hebben de internetsnelheid verhoogd, en ook het zenderaanbod is nu uitgebreid met diverse series zoals: Miami Vice, All In The Family, Mystery Island, Baywatch, The Knight Rider, en De Man Van 6 Miljoen! Ook alle voetbalwedstrijden van de Eredivisie seizoenen 1952 tot seizoen 2036 zijn op veler verzoek toegevoegd aan het pakket.
Voor degenen die willen intekenen voor de excursie naar de hel: U kunt uw namen inleveren bij Me Zus, die op de afdeling klantenservice werkt. U hoeft geen lunchpakket mee te nemen, want in de hel is uiteraard een McDonald's, en we hebben al een lange tafel gereserveerd, vlak bij de ballenbak met krijsende kinderen. Vergeet niet de gratis flesjes wijwater mee te nemen; voordat u het weet, blijven de zonden aan u kleven. ' En weg was Hij in Zijn witte togus.
Ja, Elan had een rijke fantasie, dat mag gezegd worden.

'Wat ben je allemaal aan het doen jongen, ' zei ze met een langzame, ietwat schorre stem.
Hij schrok er een beetje van, ze had gewoon alles in de gaten al die tijd.
Van de weeromstuit kreeg zijn erectie een nieuwe impuls.
Maar dat ze hem 'jongen' noemde gaf hem een soort dubbel gevoel.
Hij was nu bijna op het point of no return gekomen, vlak voor het klaarkomen, toen de snurkende vrouw een keiharde langgerekte scheet liet ontsnappen uit haar lichaam.
Dat was het. Houston, we have a problem.
Zijn erectie maakte een crash landing en er waren zero overlevenden.

'Alles kan ik verdragen,
het verdorren van bonen,
stervende bloemen, het hoekje aardappelen,
Maar de scheet van een dronken vrouw in september,
net geplant, slap nog,
in vochtige bedjes, nee.'

Elan was klaar hier. Hij wou weg.

Buiten begon het zogenaamde krieken van de dag, wat niet anders wil zeggen dat het weer licht wordt.
De vogels gingen met ontzettend veel energie en kabaal tekeer. Hij trok zijn cowboyboots aan.
Hij zette de AKAI cassettedeck op pauze, midden in een langgerekte harmonica-solo van Ome Neil.
Hij zei tegen de half slapende vrouw: 'Ik moet naar huis, oké, het is al ochtend, ik zie je nog. '
Hij dekte Agnetha toe met een plaid die op een stoel hing, in een vlaag van een soort tederheid. Ze was nog steeds halfnaakt. Uit haar mond liep een beetje speeksel.
Hij aarzelde om haar gezicht aan te raken om het weg te vegen, het stond haar eigenlijk wel lief, het was bijna een soort vriendschappelijk gevoel wat hij nu tussen hen voelde.

Toen hij buiten was en de deur achter zich trok zag hij de zon als een rode bol opkomen. 'Morgenrood, iedereen dood, ' dacht hij automatisch.
Hij liep naar de tramhalte van lijn 14. Zijn voeten deden pijn van de blaren door de lange mars door nachtelijk Amsterdam gisteren.
Hij hoorde in zijn hoofd constant de muziek van Neil Young. Letterlijk alsof er een cassettebandje van binnen in zijn hoofd aan het spelen was op repeat, met alle solo's en nuances, noot voor noot.
De menselijke geest is een raar fenomeen, vooral onder invloed van stimulantia.

'Hello, cowgirl in the sand
... Is this place at your command?
... Can I stay here for a while?
... Can I see your sweet, sweet smile?
... It's the woman in you that makes you want to play this game'.

Hij had een enorme honger. Maar hij voelde dat hij leefde tot in elke vezel van zijn lijf, en dat was een goed ding.

HOOFDSTUK 4: SOME GIRLS ARE BIGGER THAN OTHERS

Op een snikhete dag in augustus zat Elan in het kleine keukentje beneden de zaterdageditie van de Volkskrant te lezen, puur en alleen omdat deze bestond uit vier centimeter dikke katernen, over cultuur, politiek, boeken, en twee pagina's contactadvertenties. Dus hij had genoeg leesmateriaal voorhanden. Hij zat met zijn rug tegen de koele muur met een mok koffie en een asbak bij de hand. Buiten bakte de zon ongenadig fel in de straten van de stad.

De oude hospita was naar de stad gegaan, iets wat zelden gebeurde, en had eindelijk haar luidruchtige tv uitgezet.

Hij zat nu op haar stoel rustig te lezen toen het ”mysterieuze meisje” van boven, de eeuwige studente, met die leuke glimlach en ivoren voetjes, naar beneden kwam van de trap, die hij vanuit de keuken goed kon zien.
Hij noemde haar voor het gemak in zijn hoofd maar ”Misty”, hij wist eigenlijk niet eens haar voornaam, alleen haar achternaam, omdat alle post voor iedereen op de kokosmat bij de voordeur lag, niemand had een eigen brievenbus in het huis. Het waren ook haar ivoorwitte voetjes, deze keer gestoken in zomer sandalen met enorm hoge sleehakken van kurk, die hij als eerste zag verschijnen uit het donkere trapgat. Ze had een doorschijnende witte zomerjurk aan, en haar benen kon je het best beschrijven als sierlijk en beschaafd.

'Hé, hallo, ’ zei ze toen ze hem zag. 'Wat doe je hier nou de krant zitten te lezen met dit mooie weer? In je eentje. Ga toch lekker naar buiten. ’
'Ja, eh, ’ zei hij, ’het is hier tenminste een beetje lekker koel, het is niet te harden buiten in de zon. ’
'Nou, je lijkt wel een opa, kom op, naar buiten naar het park of zo. ’
'Oké dan, ’ zei Elan, en hij vouwde de krant op.
'Ik ga naar het Vondelpark, wil je niet mee?’

Elan was wel een beetje verbaasd over hoe zij hem zo een beetje bazig familiair toesprak, want eigenlijk wou hij het initiatief nemen, maar het was nu al duidelijk wie er dominant was in de relatie, die nog niet eens begonnen was, en misschien ook nooit zou beginnen. Misty zei: 'Je kan wel met mij meerijden, op de bagagedrager of zo. ’ En ze lachte er wat ironisch bij. Haar stem had een rasperig rafelrandje, en alleen dat kleine detail van haar hield zijn interesse voor haar vast. Hij vond het op onverklaarbare manier opwindend, om naar die stem te luisteren.

'Oké, ’ zei Elan, maar ik wou eigenlijk ook nog even iets kopen op de Ceintuurbaan, dus als ik mee kan rijden zover, en dan kom ik later naar het park?’
'Goed, ’ zei Misty, en toen ontdekte ze dat haar fiets een platte band had.
Elan voelde er eens heel professioneel aan, en zei toen als een volleerde fietsmechanicus: ’Ja, die band is lek. ’
'Echt waar, dat had ik niet gezien, ’ zei Misty een beetje sarcastisch.

'Nou, ik kan hem wel plakken, dat duurt niet zo heel lang. Heb jij zo'n doosje met plakkertjes en bandenlichters en zo?’ Gelukkig had zij dat, en zij ging het boven in haar kamer halen. Elan tilde de fiets naar binnen, naar het kleine keukentje en zette hem ondersteboven. Misty sloeg alles gade en liet Elan het werk doen. Elan was quasi geroutineerd bezig om de buitenband eraf te krijgen, maar ontdekte dat er helemaal geen bandenlichters bij het doosje gereedschap zaten.

'Ja, zo gaat het niet, ’ zei hij. ’Ik moet bandenlichters hebben. Maar met een lepel of mes gaat het ook. ’ Dus hij rommelde in de besteklade van de keuken, en vond wat lepels. ’Kijk, ’ zei hij tegen Misty, ’ als jij nu hier dit ingedrukt houdt, dan kan ik op een ander plaats ook weer een lepel zetten, en dan moeten we allebei tegelijk drukken. ’

Ze moest wat lachen om die woorden, en in een soort tantra yoga houding, waarbij lichaamscontact niet te vermijden was, zaten ze op hun knieën en gebukt over de fiets gebogen. Hij rook haar haar, als een parfum waar alle geheime ingrediënten een akkoord vormden van vrouwelijkheid, dierlijkheid en gezondheid. Hij zou dat parfum Misty noemen, en het zou alle mannen ter wereld gek maken. Zoals hij eigenlijk heel blij was met deze situatie, zijn gespannen opwinding probeerde hij te verbergen door heel nuchter en technisch te doen. Natuurlijk merkte Misty haar effect op hem. Uiteindelijk floepte de binnenband, als een zwarte darm eruit, een wolkje talkpoeder verspreidend, waar Misty door moest niezen. Elan pompte de band op en zei: ’Ssssttt, stil, ik moet luisteren. ’ Hij hoorde haar adem vlak bij zijn oor, en tevens ook het sissen van het gaatje in de band. Hij deed er wat spuug op om het nog beter te vinden en zei. 'Oké, gevonden, nu moet ik het nog schoonmaken en dan plakken, en moeten we drie minuten wachten. ’

Misty was blij dat het eindelijk op schoot, en toen zei Elan: ’Weet je, je moet ook altijd nog zoeken in de buitenband waardoor het is gekomen, het gaatje. 'Oh, ’ zei Misty een beetje geïnteresseerd.
’Ja, kijk, ’ en Elan ging met zijn vinger voelen of hij een spijkertje of iets dergelijks ontdekte. En inderdaad, er zat iets. ’Ja, ik heb het gevonden, voel zelf maar. ’
Misty deed dat, en slaakte toen een kreet van pijn, ze had haar vinger opengehaald en er druppelde bloed uit haar vinger. '
Au!’ Ze stak haar bloedende perfect gevormde slanke vinger in haar mond.

’Je bent in ieder geval niet als Doornroosje, die viel gelijk in een diepe slaap, toen ze haar vinger had geprikt, ’ zei Elan, want hij wou haar eventjes laten lachen.
'Ja, dan moet ik een knappe prins gaan zoeken, die me weer wakker kust, ’ zei ze.
'Dat zal moeilijk gaan, als je aan het slapen bent, ’ zei Elan een beetje plagend.

Ondertussen waren ze aan het wachten tot de solutie van het plakkertje goed gedroogd was. En dit plagende gesprek vond hij heerlijk.
'Dan kan jij er toch een voor me gaan zoeken? Als je me wilt redden tenminste. ’
'Nou dat is mooi, waar moet ik een knappe Prins gaan zoeken? In het sprookjesbos of zo? En ben ik zelf dan geen knappe prins voor jou?’

Ze hadden de grootste pret, want blijkbaar hadden ze dezelfde soort humor. Misschien vind ik het wel leuker als je altijd slaapt, dacht hij. Dan kan ik je altijd bewonderen en je lichaam soms wassen als het nodig is, en 's avonds luisteren naar je zachte ademhaling. Elan haalde het stukje glas eruit en mikte het in de bloempot van een in stilte lijdende Sanseveria, ook wel vrouwentong genoemd. Ondertussen likte Misty aan haar vinger, als een kleuter aan een raketijsje, en het bloeden hield op.
'Gaat het nu weer?’ vroeg Elan.
'Ja, ’ zei ze al likkend, ’het is weer over. ’
'Oké, ’ zei Elan, ’de fiets is klaar, ’ en in het kleine keukentje zette hij de fiets weer recht, op een bizar onhandige wijze, waarbij het zweet met straaltjes van zijn voorhoofd liep.

Ze gingen op weg naar het Vondelpark. Elan zat achterop, hij durfde niet zo vrijpostig te zijn om Misty bij haar middel te houden voor steun, dus het kostte veel moeite om te blijven zitten op de pijnlijke bagagedrager. Het leek een scène uit Turks Fruit, the movie, waarin Rutger Hauer en Monique van der Ven door Amsterdam zwierden op de fiets. Misty wist heel goed het gevaar te vermijden van de tramrails, waar je als fietser beter altijd met een hoek overheen moest sturen, anders sloeg het wiel erin vast, en kletterde je pijnlijk op je snufferd.

In de buurt van de Ferdinand Bolstraat stapte Elan af, hij ging naar de winkel van Megapool. In de Volkskrant had hij een advertentie gezien van een aanbieding van diverse Walkman modellen. Sommige modellen hadden ook een opname microfoon. Elan wilde deze gebruiken om gesproken aantekeningen te maken voor zijn baanbrekende roman, die hij nog altijd aan het schrijven was, alhoewel er tot nu toe nog geen letter daadwerkelijk op het papier was verschenen. Maar daar zou rap verandering in komen, wanneer hij eenmaal de walkman in zijn bezit had. Dan kon hij altijd en overal, wanneer hij plots een ingeving had, of een perfecte zinswending, of een grandioos idee, dit direct inspreken op het bandje en alles later uitwerken.
Hij had dit gewoon nodig. Dus in de Megapool winkel kocht hij een Sony walkman voor 65 gulden. De verkoper raadde hem aan om de allerbeste TDK-chroom cassettes (Type II) erbij te kopen, en ook raadde hij hem een draagetui aan om de walkman te beschermen tegen weersinvloeden, etc. De accessoires kostten hem nog eens 70 gulden extra, en Elan dacht een beetje zorgelijk aan zijn steeds maar slinkende banksaldo, want hij had steeds weer uitgaven, maar geen inkomsten.
Met zijn aankopen stapte hij de winkel uit. De hitte van de straat sloeg nu echt tegen zijn lijf, als bij aankomst in een tropisch land.

Hij zette koers richting Leidseplein, waar het Vondelpark ongeveer was. Opeens zag hij voor zich een vrouw verschijnen, gekleed in een gele jurk en cowboylaarsjes. Vreemd, met dit warme weer, dacht hij nog.
Toen zag hij wie het was.
Het was Annie, de vrouw van zijn rendez-vous in de discotheek, de vrouw met wie hij nachtenlang stickies had gerookt, zij was het.
Elan was nu niet in staat om haar te groeten, misschien hij had bovendien een afspraak met Misty in het park. Hij kon niet snel de straat oversteken, er kwamen net van beide kanten trams aan.

Ze kwam steeds meer zijn kant op, maar had hem nog steeds niet gezien. Bij de ruit van een lingeriewinkel hield ze stil, en stond uitgebreid alles te bekijken, terwijl ze haar gewicht op haar vermoeide voeten afwisselend verplaatste.
Ze had twee enorme bloemkolen, die ze bij zich droeg in een lichtpaars plastic zakje. De bloemkolen waren niet precies even groot, en het zou een wonder zijn als twee bloemkolen precies even groot zouden zijn. Men schat de kans daarop slechts 0, 023%. Dat is gewoon zoals de natuur is, dus wat die je eraan?
Hoe bereid je met bloemkool de perfecte Nederlandse arbeidersmaaltijd die lekker en toch niet duur is? Maak de bloemkool schoon, en doe de roosjes met wat zout in de pan en kook deze gaar. Doe melk in een steelpan met zout, peper, nootmuskaat en een flinke klont boter, en breng dit aan de kook. Meng ondertussen de maïzena met wat melk. Voeg, als de melk kookt, de maïzena toe tot het een mooi glad papje is. Doe dit over de bloemkool.
Lekker met een gehaktbal of karbonades.
Elan herinnerde zich nog dat zijn moeder speciaal en alleen voor de bloemkool, in de besteklade een speciaal nootmuskaat rasp had, waarin een hele muskaatnoot kon worden bewaard. Soms rook Elan aan de kruidige, prikkelende noot, waarbij hij bijna moest niezen.
Jaar na jaar werd de muskaatnoot kleiner, omdat hij maar heel karig gebruikt werd, en Elan werd groter, tot op een dag Elan het hele nootmuskaat raspje niet meer kon vinden. Alleen tijdens het verdelen van de erfenis kwam het weer tevoorschijn. spikkels van roest op het scherpe stuk blik, wat nog licht rook naar nootmuskaat, en waar Elan ooit zijn vinger aan open gehaald had.

Elan dacht snel na. Hij moest deze vrouw nu weten te vermijden, zijn ogen vielen al lopend op de openstaande deur van een soort schoolgebouw.
Het was een buurthuis, de ramen en deuren waren beplakt met posters van: Stop de Neutronenbom, een knullig getekend poppetje, die met haar voet een enorme SS-20 raket een schop geeft.
Een poster met de tekst: 'Kernenergie Nee'.
Een advocatencollectief, voor gratis juridische hulp.
Cursussen Spaans voor beginners, cursus astrologie, yoga les en nog veel meer.
Elan stond in het halletje, waar het in ieder geval veel koeler was dan buiten, als tijdverdrijf sommige briefjes op het prikbord te lezen, hopende dat Annie tijdens het voorbijlopen van het pand niet toevallig hem zou zien. Iemand bood een twintigdelige Winkler Prins encyclopedie aan voor 125 gulden. Een ander bood een kinderwagen aan, nog nooit gebruikt.
'Hmmm hier zit een tragiek achter, die wij nooit zullen weten, tenzij je natuurlijk de kinderwagen daadwerkelijk zou kopen, ' dacht Elan.

Elan stond nog steeds te dralen in het halletje, toen een mager vrouwspersoon voorbijkwam, en hem met een vragende blik opnam.

Kom jij ook voor de cursus? Dat kon Elan beamen.

Dan denk ik dat jij de laatste bent. Dan doen we de deur dicht en gaan we maar beginnen.
Elan liep achter haar aan, ze was gebouwd als een soort vegetarische Tante Sidonia, en zij was de de gediplomeerde therapeute en cursusleidster van de cursus.
Ze kwamen aan bij een zaaltje waar reeds zo'n 13 dames van alle leeftijden aanwezig waren, en Elan knikte een beetje vaag naar iedereen toen hij binnenkwam, nam toen plaats achterin de klas.
Er lagen op de parketvloer een 14-tal grijszwarte dunne matjes, en de meeste cursisten zaten daarop op hun knieën, reeds een aantal rek en strek oefeningen te doen.
Er stond tegen de muur een piano, en ook lagen er skippyballen e. d.
Elan vermoedde dat hij een een soort gymnastiek klas was terechtgekomen, maar in ieder geval was hij nu veilig voor de furie van Annie.

Elan keek wat om zich heen.
Hij zat achter in de klas, en rechts van hem zat een meisje van ongeveer achttien jaar, met een grijze trui aan, en ze had een soort bob kapsel met sluik en glad haar met een diepe kastanjebruine kleur. Ze was wat mensen 'gezet' of 'mollig' noemen. Zelf dacht ze dat haar lichaam veel water vasthield. Kortom, ze had hier en daar een kilootje te veel, en waarschijnlijk was ze al haar hele leven gepest, en daardoor misschien onzeker geworden.
Elan keek haar eventjes aan, en ze ving zijn blik op en lachte vriendelijk, toen hij met een grijns naar haar knikte om haar ietwat gerust te stellen.
Ik eet je niet op, wilde hij zeggen. Maar dat was misschien niet de juiste frase in dit specifieke geval. Want ze had de spekkige rug van een klein varkentje, en haar mollige bovenarmen waren bijna 'mals' te noemen.
De cursusleidster die voor de klas stond, de vegetarische Tante Sidonia, omdat ze daadwerkelijk broodmager was, lijkbleek met korte zwarte haren en gekleed in een soort satijnen Mao-pak. Haar uitstraling zou je kunnen omschrijven als 'theoretische medemenselijkheid'.
'Welkom, allemaal weer. Ik herken heel wat mensen van de vorige keer, en ik zie ook wat nieuwe gezichten. Vorige keer hebben we het gehad over: wat is nu precies karma, en hoe kom ik in contact met mijn vorige leven? En daarbij kan het natuurlijk helpen dat je goed ontspannen bent en dat je ook en vooral je ademhaling goed beheerst. Dus we beginnen straks eerst met ademhalingsoefeningen. Stel je adem voor als een gekleurde wolk, en voel hoe de energie via je mond naar binnen komt, en dan rustig en geconcentreerd uitademen via de neus. Op die manier gaat ook je derde oog openstaan en kom je in een meditatieve staat van bewustzijn. '
Een blonde vrouw, type caissière van de Zeeman, stak haar vinger op.
'Ja?'
'Juffrouw, mag ik nog even naar de wc?”
Geïrriteerd maakt de leidster een gebaar naar de deur, en zette een plaat op met een constant pulserende diepe bromtoon, de 4 tot 8 Hertz binaural theta hersengolven frequentie, die tot een diepe trance toestand zou moeten gaan leiden. Elan besefte langzaam aan dat hij was terechtgekomen in een regressie-reïncarnatie-cursus.
Nou ja, het kan geen kwaad, bovendien was het gratis en heerlijk koel hierbinnen, dacht hij.
De cursusleidster nam weer het woord: “Om jullie te helpen om de juiste ademhaling, de diepe middenrifademhaling te bereiken, is het misschien beter als we samenwerken in een buddy-systeem. Dus ieder met zijn buurvrouw of buurman, ” daarbij kijkend naar Elan, die de enige man in het zaaltje was.
Elan wierp een tersluikse blik op het dikke meisje naast hem.
De veganistische Tante Sidonia met de pinnige ogen, zei ook nog: “Jullie kunnen eventueel strakzittende kleding of schoeisel losmaken, en dan is het de bedoeling dat jij achter je buddy gaat staan of zitten, en haar helpt om bewust te worden van haar ademhaling, en eventueel druk uit te oefenen. ”
Het meisje naast hem keek hem verwachtingsvol aan. Ze had haar grijze trui uitgedaan, tevens haar witte sneakers met spekzolen, ze zat in een wit hemdje, haar bovenarmen onthulden ternauwernood haar ongeschoren oksels.
Elan deed braaf zijn cowboyboots uit, en zag toen dat hij een enorm gat in zijn sok had, bij zijn grote teen. Snel trok hij zijn sokken ook uit.
Zijn voeten waren bedekt met zwarte pluisjes van de goedkope sokken, hij poetste snel zo goed en kwaad het kon iets ervan weg.
Daarna schuifelde hij met een zijwaartse kreeftgang achter de rug van het gezette meisje en probeerde haar te omarmen, maar ze was te omvangrijk, haar totale buikomtrek was dubbel die van Elan's armomtrek. Halfslachtig rustte hij zijn handen ergens op één van haar vetrolletjes en moedigde haar een beetje aan. Haar haar rook naar een portie fish and chips, hij kreeg er zelfs trek van.
De oefening werd nu uitgebreid, en nu moest Elan onder handen worden genomen.
Hij lag in volle lengte op het zwartgrijze yoga matje. De lerares nam hem als oefenvoorbeeld voor de rest van de klas.
Alle dames hadden zich omgedraaid op hun matjes, en de instructrice zei:
'In ons lichaam komen de trauma's uit een vorig leven naar voren als een soort spanning, een onverklaarbare pijn. Het is de bedoeling dat je daarvan leert, zodat je karma op die manier opgelost wordt, en je uiteindelijk een stat van Verlichting bereikt.
Maar dat kan soms vele levens duren. Elk leven is een les, en als je die les niet goed begrijpt moet je je karma net zo lang met je meedragen totdat je het oplost.
Begrijpend knikten de mensen in het zaaltje. Zo duidelijk als wat.
Zij ging over de rug van Elan rug met haar magere knokenhanden, en zei toen plotseling:'Ik voel hier een knoop. Hier zit een spanning, een enorme pijn. '
'Dat klopt, hè, ' aan Elan gericht, die lichtjes aan het indutten was, onder alle vrouwelijke aandacht.
Zover hij wist zat zijn pijn eigenlijk overal, maar hij was blij dat iemand het nu eens duidelijk kon identificeren.
Waarschijnlijk was hij daar in een vorig leven gebrandmerkt, toen hij een slaaf in Babylonië was, of van de steiger gevallen bij het bouwen van de kathedraal van Chartres.
In werkelijkheid was het nog het litteken, opgelopen tijdens een bizar ongeluk in de tropische zomer van het jaar 1976, toen de koeien in de wei dagelijks vers drinkwater moesten krijgen. Dat werd gebracht via een watertank die op een kar stond en geleidelijk via een tuinslang gevuld werd.

Toen hij de kar wilde aanhaken aan de tractor, en hij de trekhaak wilde optillen, verschoof het evenwicht van de watertank naar achter, en de watertank rolde naar achter, en viel eraf, waardoor de aanhanger eerst recht omhoog steigerde, en daarna net zo hard weer terugviel, en waarbij Elan keihard in zijn rug geraakt werd door de trekhaak.
Zijn moeder had hem toen verwend met ijs en limonade, en op zijn gekneusde rug had ze zakken met bevroren bloemkool gelegd en een bevroren stuk spek, wat heel handig tevens ook de avondmaaltijd werd die dag, toen het eenmaal toch ontdooid was.
Ja, hij kwam uit een nuchtere en praktische familie, waarbij nooit gehuild werd. Ja, slechts één keer barstte zijn vader in huilen uit, wat hij destijds niet begreep, maar heel veel later des te beter.
De instructrice was klaar met haar uitleg.
Ze gaf de buddy's op om nu bij elkaar te gaan voelen, op intuïtieve wijze, waar er een oud zeer was uit een vorig leven, wat zich manifesteerde als een blokkade in het lichaam.
Zijn buddy buurmeisje, nam de taak van de instructrice over, en ze legde haar mollige hand nu met iets meer overtuiging op zijn onderrug en begon zachtjes te strijken, eerst aarzelend en licht met haar vingertoppen, daarna met de palm van haar hand, waarbij ze pompende bewegingen maakte, alsof ze een drenkeling aan het reanimeren was.
Daar haar korte armen en haar plompe lichaam kon ze een beetje moeizaam de gehele rug van Elan bestrijken, de reikwijdte van haar armen was te klein.
Dus ze ging schrijlings op Elan zitten.
Elan bezweek bijna onder haar niet geringe gewicht.

“Voel je al wat?”
“Ja, het begint behoorlijk te tintelen, ” bracht hij er met een puffend geluid uit, omdat zij hem langzaam aan het pletten was met haar Rubenistische vrouwenlichaam.
Hij voelde een beginnende erectie opkomen onder haar warme dijen, die zijn lenden in een houdgreep hielden, en haar enorme plompe achterwerk dat zijn heupen met volle kracht op de yogamat drukte..
Nu was het de beurt aan Elan om het mollige meisje letterlijk onder handen te nemen.
Gewillig, legde zij zich neer, vloeibaar als een zeehond op het strand, met dezelfde hondstrouwe ogen naar hem opkijkend, toen hij begon met zachtjes haar rug te masseren.
Het voelde aan als een te strak opgeblazen luchtbed.
Hij moest wat zeggen, om haar in een trance achtige staat te krijgen, waarbij zij contact kon maken met haar vorige levens.
Dus Elan begon op een geruststellende en hypnotiserende toon te prevelen:.
“Kom bij me zitten, sla je arm om me heen en houd me stevig vast. Vanavond, toont het leven zijn ware gezicht.
Het is zo stil in mij ik heb nergens woorden voor. Het is zo stil in mij en de wereld draait maar door.
En het is zo stil in mij ik heb nergens woorden voor.
Je hoeft niks meer te zeggen, de waarheid spreekt al uit ons oogcontact.
En het is zo stil in mij ik heb nergens woorden voor. Het is zo stil in mij en de wereld draait maar door.
Iedereen kijkt maar niemand zegt wat hij denkt... ”
Elan had per ongeluk een gevoelige snaar geraakt, en zij brak plotseling als een baby in een onbedaarlijk huilen uit.
Het was besmettelijk. ook elders in het zaaltje braken vrouwen plotseling in snikken uit, sommige krijsten en sloegen wild om zich heen, zaten te shaken op hun matje.
Elan was in een lichte paniek. Hij wilde haar troosten, en klopte gedurig op haar brede rug, alsof het een trillend hondje was, die bang is voor het onweer.
Alles wat hij bereikte, is dat de tranen er nu echt met tuitjes uit schoten, een licht plasje vormend op de vloer, haar gezicht kletsnat van verdriet.
In ieder geval hield haar lichaam nu geen water meer vast, dus dat was in ieder geval iets.
Het vrouwelijk lichaam is sowieso al een borrelende chemische fabriek van hormonen en maandstonden, met een constant wisselende emotionele output.
Elan wilde een zakdoek aanreiken, maar toevalligerwijs had hij die niet bij zich.
Hij zag dat voorin in de klas, een doosje tissues stond, en op handen en voeten kroop hij ernaar toe om er een paar uit te halen, onderwijl orgastische en geestuitdrijvende vrouwen ontwijkend, die al hun verdriet en pijn gezamenlijk eruit lieten stromen.
Wat alleen maar gezond is, natuurlijk.
Hij keek naar het ietwat stevig gebouwde meisje, en toen ze hem zag met de twee papieren tissues in zijn hand, zette ze het op nog een sterker geween.
Elan draaide zich weer om, nog steeds op handen en voeten kruipend en links en rechts sorry zeggend, en nam nu maar de gehele doos tissues mee.
Hij gaf ze aan haar, en uiteindelijk kalmeerde ze. 'Zo. ' Een diepe, diepe zucht. 'Ja, sorry hoor, ik moest het gewoon kwijt, ' zei ze, nog licht na snikkend.
'Ik voel me nu wel weer goed. '
'Ja, soms moet je gewoon een een keer eens echt lekker uithuilen, dat is goed voor een mens. '
Ze moest lachen door haar tranen, en zei;'Ja, ik voel me nu al opgelucht en ook kan ik veel helderder voelen.
'En hoe heet je eigenlijk, ' vroeg ze.
'Nou, ehhh. '
'Daar hoef je toch niet over na te denken?'
Elan keek naar het kartonnen doosje in zijn hand, het waren tissues van de HEMA.
'Herman, ' zei hij.
'Oh, Herman. Net als Hermann Hesse, van dat boek Steppewolf, ken je dat?'
'Jaaaaa, ' zei Elan, enthousiast knikkend, 'goed boek. '
'En hoe heet jij dan?'
Ik heet Annabel, zei ze, en met opgewekte blik, in haar ogen stonden ze op. De cursus was over, en ze gingen naar buiten.
Het was inmiddels koeler geworden en een prachtige zomeravond aan het worden, waarbij iedereen in de stad buiten wou zijn, op de terrasjes, de parken en de pleinen.
'Ik heb nou gewoon honger gekregen van al doet gedoe daarbinnen. '
'Jij niet?'
Kom, dan gaan we naar de McDonald's, daar, bij de Ferdinand Bolstraat.
'Ik heb geen geld bij me, ' loog Elan. Boing! weer 10 bad karma punten erbij.
Hij was nu toch al aan het liegen, hij had nu zeker al twee extra levens gescoord, and counting, dus dit kon er dan ook nog wel bij.
'Kom nouhou, ik betaal, goed?' Kom nou, ik voel me gewoon goed bij jou. Jij bent tenminste eerlijk, en je kan ook goed masseren, haha.'

Maar Elan had een afspraak in het Vondelpark met Misty, hij moest naar haar toe.
Ja sorry, ik kan niet, Annabel, ik moet nog naar het station.
Annabel smeekte zowat:'Maar je kan ook misschien bij mij.... '
Maar Elan zette zich al in beweging richting Vondelpark.
Annabel trok aan zijn beide armen als een dreinend kind van drie jaar, wat zijn zin wil hebben in een speelgoedwinkel. Tranen kwamen in haar ogen, maar Elan rukte zich los.
Al afstand nemende tot haar, hoorde hij haar nog net roepen:'Maar het station is die kant op. Je gaat helemaal verkeerd'
Meisjes, ze maken u soms zot, mijnheer.

Hij nam een enigszins alternatieve route, en was enigszins verdwaald toen hij zich plotseling bevond in één van de meer onbekende kleine rosse buurten van Amsterdam, op de Ruysdaelkade.
Hij liep langs de ramen, proberend strak voor zich uit te kijken. Dames, met cellulitis dijen, een ongezonde bleke huid, hun vetrolletjes geperst in fluorescerende bikini's, zaten lusteloos en verveeld in piepkleine vitrines, en veerden één voor één op uit hun lethargie, en bij het passeren van een manspersoon, en begonnen dan dolenthousiast te zwaaien en te wenken, om daarna weer ineen te zakken in hun rusttoestand van permanente afwachting.
Een paar meter verderop trok een grijzend kantoormannetje met een enorme aktetas net de deur achter zich dicht van een kamertje van één van de hoeren. Onderwijl zijn stropdas nog fatsoenerend, en de blik ontwijkend, haastte hij zich terug naar moeder de vrouw, waarschijnlijk.
En met de ironische timing van de duivel, nèt op het moment dat Elan haar raam passeerde, werden de rafelige rode gordijntjes met een ruk opengetrokken, en toen hij haar zag, was hij een ogenblik verstomd en verbaasd.
Het was Annie, de vrouw, die hij had ontmoet een week geleden, die hij daarstraks probeerde te ontwijken en die hij eigenlijk niet meer wou spreken in het algemeen.
Zij had een zwarte pruik op en een soort roze babydoll, maar het was Annie onmiskenbaar. Ze was ook voor een ogenblik verbaasd, en wenkte hem daarna naar binnen, alsof hij een klant was als eenieder.

Ze maakte bij haar mond met mond en hand een fellatio gebaar, terwijl zij in een onbedaarlijk schateren uitbarstte, terwijl ze naar hem wees.
Hij hoopte dat er op dat moment ergens in Rusland een stomdronken generaal op de verkeerde rode knop zou drukken, waardoor er een SS'20 raket werd afgevuurd op de Amsterdamse Pijp, en recht boven zijn hoofd zou detoneren, waarbij hij in 1 milliseconde ter plaatse zou verdampen, en deze schaamte en vernedering niet langer hoefde te ondergaan.
Elan beende op de hoogste snelheid weg van de kade,
Na een half uur stevig doorlopen had hij het Vondelpark bereikt.
Het was nog steeds druk in het park, ook was de avond gevallen. Elan vermoedde waar Misty zich bevond, en inderdaad zag hij haar al van verre zitten op het terras van café Vertigo, onder het Filmmuseum.
Ze was in het gezelschap van twee bruine jongens, die hij niet kende. Toen hij het tafeltje naderde, zag ze hem eindelijk, en ze wees op de jongemannen die bij haar waren.
'Dit is Glenn, en dit is Diego. '
''Hallo, ' mompelden ze vaag en traag gaven ze hem een hand, die eigenlijk een bro fist was, maar die Elan niet op tijd begreep.
Wat moesten die Glenn en Diego met haar?
Hij kreeg een vlaag van razende jaloezie. Maar Glenn en Diego hadden voornamelijk belangstelling voor hun joint, de aanblik van hun slome gegiechel met elkaar kalmeerde hem enigszins.
Ze is, ze is van mij. Misty is van mij, kon hij alleen maar denken.

HOOFDSTUK 5: TAKIN' CARE OF BUSINESS

Toen Elan aan het tafeltje van Misty was gaan zitten waren de twee jongens al snel weggegaan. Elan vroeg niet naar het hoe en wat; je moet soms een vrouw haar geheimpjes gunnen, was zijn opvatting.
Misty en Elan zaten zo nog een uurtje, Misty met een glaasje wijn en Elan had een biertje besteld, en zo zaten ze op deze fijne zomeravond naast elkaar.
Elan overdacht de gebeurtenissen van die dag, het was een lange, en enerverende dag geweest.
Op een gegeven moment was het tijd om naar huis te gaan, Misty betaalde de rekening en ze stonden op en liepen naar de geparkeerde fietsen bij de ingang van het Vondelpark.
Ze was een heel klein beetje aangeschoten dus Elan zei:'Nou, ik zal wel fietsen, ga jij maar achterop. '
Misty sloeg op een vanzelfsprekende manier haar armen om zijn middel en vleide haar wang tegen zijn rug.
Het gaf Elan vleugels, ook al was het cafeïne rijke oppeppende drankje met taurine en B Vitamines nog niet eens uitgevonden destijds.
Met volle kracht stampte hij op de pedalen van de rammelende fiets met Misty achterop.
Elan volgde de kortste route naar huis via de Weteringsschans.
Ze kwamen langs Paradiso waar het heel druk was, want er was een concert van Herman Brood aan de gang.
Al snel kwamen ze aan in de Sarphatistraat, rijdend door de nu afgekoelde straten en de frisse avondlucht streek verkoelend door hun haren.
Toen Elan vlak bij huis aangekomen was zag hij bij de tramhalte van lijn 10 een witte gedaante staan. Hij keek nog eens en hij hield wat vaart in. Hij zag het nu goed: het was de oude vrouw, de hospita van het huis waar hij en Misty woonden.
Eland stopte de fiets en schudde Misty wakker die een beetje aan het indommelen was.
'Kijk, kijk, Misty. Wat doet ze op dit tijdstip hier buiten?
'Mevrouw S., waarom staat u hier in uw nachtjapon zo op straat? Is er iets aan de hand? Ik schrok toen ik u zo zag staan, hier alleen midden in in de nacht!, ' zei Elan op een bezorgde toon.
'Ik wacht op de tram. Ik ga met de tram. Ik ga naar mijn moeder. Ik wil naar moeder. Ik moet op tijd thuis zijn voor m'n moeder. '
'Ja, maar er komt nu geen tram meer, mevrouw S. Het is midden in de nacht, en u staat helemaal alleen hier op straat zonder jas of wat, en bent op pantoffels, ' wijzend naar de pluche roze pantoffels aan haar blote voeten. Elan keek Misty veelbetekenend en hoofdschuddend aan, want dit was niet de eerste keer dat mevrouw S. irrationeel en verward gedrag had vertoond.
Op een dag was Elan thuis gekomen, deed de deur open van het huis, en een enorme dikke rookwolk kwam hem tegemoet vanuit de keukentje.
Elan rende naar het fornuis en daar stond een soeppan te walmen en te roken, een dikke zwarte verkoolde korst op de bodem van de pan, wat eens 2 liter vermicellisoep was geweest.
Elan pakje de pan van het vuur, brandde daarbij zijn vingers, zodat hij de pan op de grond liet kletteren, en zette daarna vlug het gas van het gasfornuis uit, met een doelgerichte daadkracht. Al vloekend en tierend zette hij deur naar de achtertuin open, zodat de verstikkende rook, die nu in het hele huis hing, weg kon trekken.
De hospita zat met de uitdrukking van een verschrompeld oud aardappeltje in haar kamer met een peilloos lege blik in het niets te staren, blijkbaar onbewust van wat er om haar heen gebeurde.
Gelukkig dat hij hier op tijd was, maar dit was echt te gevaarlijk. Elan vermoedde al langer dat de vrouw beginnende verschijnselen van dementie had.
Dementie is een slopende ziekte, ook wel genaamd Alzheimer, wat de hersenen aantast, meestal bij ouderen, en na een lange periode van geleidelijke aftakeling en decorumverlies, uiteindelijk eindigt in de dood.
De oorzaak is voornamelijk erfelijk en leeftijdsgebonden, maar kan ook veroorzaakt worden door chemische stoffen, zoals oplosmiddelen, alcoholgebruik, roken of jarenlang koken met een aluminium pan, wat waarschijnlijk een broodje aap verhaal is.
Het was vroeger ook wel bekend onder de term: kinds worden of hersen verkalking.
Er is geen echte genezing mogelijk en meestal duurt de hele lijdensweg 3 tot 8 jaar, en de patiënt moet worden verpleegd in een beschermde, afgesloten omgeving. De patiënt lijdt aan cognitieve en emotionele verwardheid, heeft soms wanen, maar nog wel levendige herinneringen.
Maar bij dementie verandert de persoonlijkheid daadwerkelijk en fundamenteel beetje bij beetje, waarbij alle menselijke functies één voor één uitvallen.
Totdat alleen de basis van een mens overblijft: een ademend wezen met een blauw pulserende ziel, die puur blijft als bij het begin, en altijd wil blijven leven, ondanks alles.
Mij komt het beeld naar voren uit de beroemde film: 2001, A Space Odyssey.
Waar de astronaut het brein van HAL, de supercomputer, langzaam terugbrengt naar een basaal niveau, en bij elke module die hij uitschakelt, wordt het superbrein minder intelligent.
De computer begint zelfs te smeken om het aftakelingsproces te stoppen, een heel indringende scene.
En met elke functie die uitvalt wordt HAL trager; eerst valt het redeneervermogen uit, dan valt het spraakvermogen uit. Vervlogen stukjes herinnering komen zonder context plotselinge naar voren. Het heden en verleden wordt gemixt.
De vrouw herhaalde staccato als een bezwering:'Ik ga naar mijn moeder. Ik moet naar mijn moeder. '
'Ik moet naar huis. Ik moet op tijd thuis zijn!'
'Ja, dat weet dat weet ik, maar komt u eerst met ons mee, dan gaan we eerst een jas voor u halen, en een tas en schoenen, is dat oké?'
'Komt u alstublieft mee met dit lieve meisje en mij dan gaan we naar binnen?''
Hij wenkte met zijn ogen naar Misty, en ze namen de oude tussen hen beiden, arm in arm, en gewillig liet ze zich meevoeren naar haar huis.
'We moeten hier iets aan doen, ' zei hij tegen Misty, toen ze de oude vrouw in haar slaapkamer hadden gebracht.
Misty had haar een glaasje water gegeven en haar in haar favoriete stoel gezet vlak voor de tv.
De tv stond nog op vol volume aan, en de oudere vrouw keek gebiologeerd naar de beelden van een Duits gesproken cowboyfilm, en vergat alles om haar heen.
Elan dacht diep peinzend na terwijl hij naar het tafereel keek, en op dat moment nam hij een besluit.
Hij moest samen met de medebewoners een plan maken, en daarom schoof hij nog die avond onder elke deur een briefje met de volgende mededeling:
'Zoals jullie misschien weten, is mevrouw S. steeds meer verward aan het worden.
We hebben haar gisteravond van de tramhalte moeten halen, waar zij stond in haar nachtjapon om twee uur 's nachts.
En ook zijn er andere gevaren. Ik wil het met jullie hierover hebben en een bewonersvergadering houden, morgen om 20:00 Kom alsjeblieft allemaal. Dit is belangrijk. Groet, Elan. '

De volgende avond om 8 uur zaten alle jongens en meisjes beneden in het kleine keukentje rondom het kleine tafeltje waar de hospita altijd zat.
Elan zat aan het hoofd van de tafel, en Misty zat links van hem. De Indische man, die Rudolf heette, de Limburgse jongeman die straatmuzikant was, en zijn jongere vriendin die op een blond Beemster kaasmeisje leek, en natuurlijk Misty en Elan zelf.
Elan zei:'Dank dat jullie allemaal zijn gekomen. Ik wilde hier een bewonersvergadering over houden, ik heb mijzelf maar gelijk tot voorzitter gebombardeerd, als jullie dat niet erg vinden, ' en maakte een gebaar of hij er ook niets aan kon doen.
Misty keek hem eventjes licht bewonderend aan; Dit was een man met een plan.
Het gaat over mevrouw de hospita. We hebben een groot probleem. Ze wordt steeds meer verward, ik vermoed een begin van dementie en dit wordt dus alleen maar erger.
'En er is nog iets anders aan de hand. Ik heb gemerkt dat er steeds meer brieven komen van deurwaarders en aanmaningen, en dat mevrouw deze brieven, die inmiddels een hele grote stapel zijn geworden, hier liggen ze in dit mandje, niet opent.
Ik vermoed dat zij de rekeningen niet meer betaald. Dus ik heb uiteindelijk maar eens een brief opengemaakt, waar met grote letters AANMANING' op stond en BINNEN DRIE DAGEN REAGEREN!'.
Ik schrok me een hoedje.
Het blijkt dat mevrouw al maandenlang niet de hypotheek heeft betaald.
Ook heeft zij maandenlang niet de andere rekeningen, zoals gas en licht, betaald en nog andere dingen.
We spreken hier over een behoorlijk achterstand en de deurwaarders zullen zeer binnenkort beslag leggen op het huis, als we nu niet iets doen.
Het meisje met de blonde haren zei:'Maar dan moeten wij haar naar het ziekenhuis brengen of zo. Of haar familie inlichten. '
'Ja, daar wou ik het nu met jullie over hebben. Ik zal de situatie precies schetsen zoals zij is. Het is een dilemma, maar eigenlijk kunnen wij niet anders. '
'Stel dat wij haar naar het ziekenhuis brengen. Of een verpleeghuis. Onze mevrouw S. komt nooit meer terug. Dat is een feit.
Ze wordt opgenomen op een afdeling tussen andere oude en dementerende mensen en hopelijk goed verzorgd, maar de deurwaarders zullen blijven komen, en wij zullen dan aansprakelijk worden gesteld, en onze spullen in beslag worden genomen.
Ook gaat het erop uitdraaien dat wij uit dit huis moeten vertrekken en dat het huis wordt verkocht.

En jullie hebben allemaal, denk ik, net als ik, minimaal 2 maanden huur vooruit betaald aan mevrouw S.
'Ja, dat klopt, ' knikten allen.
'Nou, dat geld ben je dus ook kwijt, als het zo zou gaan. Bovendien moeten we allemaal met spoed andere woning zien te vinden, wat ook niet zo makkelijk is, met de huidige wachtlijst voor kamers.
Het is nu eind augustus, en er zijn honderden studenten die nu ook een kamer aan het zoeken zijn.
Maar ik heb lang nagedacht en ik heb een oplossing bedacht. '

Toen ze zo druk aan het vergaderen waren ging het licht plotseling aan in de kamer van de oude mevrouw S, en zij kwam het keukentje binnen geschuifeld, steun zoekend aan de muur.
Op haar versleten roze pantoffels en in een ochtendjas gekleed keek ze iedereen verbaasd aan. 'Wat voor mensen zijn jullie allemaal? Wat druk allemaal met mensen. Mijn moeder komt zo, ze weet het wel. ' zei ze, terwijl ze op haar vaste zitplaats plofte.
'Wij wonen hier, ' weet u dat niet meer?
'Ja, nou, dat moet je zelf weten. ''Nee, dat kan niet, dat kan niet. Ik woon bij mijn moeder. '
En zij staarde plotseling weer in het niets voor zich uit.
'Mevrouw S., wilt u niet niet gaan slapen of zo?'
Geen reactie.
'Kent u ons niet meer? Wij wonen hier bij u. U verhuurt kamers aan ons, de kamers van boven, ' en Misty wees naar de trap en de bovenverdieping.
De oude vrouw keek haar heel lang peinzend en wantrouwig aan.
'Eruit allemaal, eruit! Allemaal eruit allemaal. Wegwezen, wegwezen weg!'
Maar haar tijdelijke drift zakte snel weer weg. 'Ja, ik moet wachten. Mijn moeder komt zo. Ja, mijn moeder komt er aan. En weer een stilte en verdwazing.
Niemand wist zich een houding te geven en ze keken elkaar een beetje onzeker aan. Toen stond de vrouw plotsklaps op en ging zonder iets te zeggen weer terug naar haar woonkamer.
'Kijk, ' zei Elan, 'dat bedoel ik nou. ' En met een gebaar naar de stoel waar de hospita net had gezeten:'Het kan zo niet langer.
Het gaat zo niet langer. Dat hebben jullie nu toch zelf ook wel gezien. '
'Stel: wij met ons allen verzorgen mevrouw S. om toerbeurt, zodat zij gewoon hier kan blijven wonen, en wij dus ook.
Zij is geen gevaar meer voor zichzelf of voor anderen, op die manier. Ook gaan wij alle rekeningen en deurwaarder problemen oplossen.
Wat denk je wat er gebeurt als deze woning leeg is? Binnen één dag trekken hier krakers in. Zij planten een zwarte vlag op de gevel, en nemen intrek in onze kamers...
Zodra er een bed, een tafel, en een stoel in de woning aanwezig zijn mogen ze niet meer wettelijk aangepakt worden.
'Ja, zo is de wet helaas. Ze kunnen dus jarenlang in deze woning blijven zitten en juridisch nog gedekt zijn ook. '

Maar eigenlijk dacht Elan hoofdzakelijk aan Misty, die hij niet uit het oog wou verliezen, op het moment dat ze beiden gedwongen zouden worden om te verhuizen.
'Ik had mij zo voorgesteld om dit echt goed aan te pakken en in de vorm te gieten van een Stichting, goed georganiseerd en gefinancierd.
'Meneer Rudolf, ' hij richtte het woord tot de rustige oudere Indische man aan de tafel, 'Misschien wilt u penningmeester worden?'
'Ja, ik heb nog in Indië daar gewerkt bij het kantoor van de fijne Meneer Droogstoppel. Ik was de tweede bediende op het kantoor van De Eerste Nederlandsche Koffymaatschappy.
Ik kan boekhouden goed doen.
'Nou, dat is dan geregeld. Zullen we hierover stemmen? Wie vindt dit een goed plan? Steek je hand maar op. '
Iedereen stak een hand omhoog, behalve het blonde meisje.
'Nou, ik vind dat het niet goed is wat jullie willen gaan doen, je kan iemand niet gevangen houden in haar eigen huis!'
'Ja, het is het één of het ander. Dit is gewoon het beste voor haar en ook voor ons. Het is een win win win situatie.
Denk er maar eens goed over na, dan zul je zien, dat dit het best is voor iedereen. '
'Meneer Rudolf, we moeten als eerste een kasboek hebben waar we alle inkomsten en uitgaven kunnen schrijven. ' Een ouderwets grootboek, dus. '
'Zover ik weet zijn de inkomsten alleen een kleine AOW uitkering van 735 gulden per maand, en dan natuurlijk nog de huur die wij elke maand aan haar gaven.
Dit is volgens mij wel net voldoende om de hypotheek kunnen betalen en als wij dan met ons allen de overige kosten betalen, zoals gas en licht.
En dan kunnen wij onszelf een lichte huurverlaging toekennen, omdat wij door haar te verzorgen in feite in natura huur betalen. '
'Wie is het hier mee eens?'
Iedereen stak enigszins aarzelend de hand op.
'Oké. Dan had ik ook nog het volgende: We moeten voorkomen dat mevrouw S. nog eens gevaarlijke dingen doet, zoals eten laten aanbranden, of op straat gaat dwalen, enz.. '
'Misschien kunnen we haar vastbinden op haar bed?' opperde de Limburgse gitarist.
'Nou, dat is ook weer zo wat, misschien iets minder drastisch, zodat ze toch nog zelf naar het toilet kan?'
'Als we haar dan aan een soort ketting leggen, met een riem om haar middel, dan kan ze toch nog wat heen en weer lopen in haar kamer?'
'Dat vind ik een goed idee, 'zei Elan.
'Als jij dan morgen bij de GAMMA 4 meter nylon touw koopt, en de maat neemt van haar bed naar het toilet, kunnen we gelijk beginnen. '
''En als mijnheer Rudolf morgen naar de kamer van Koophandel gaat op de Stadhouderskade, dan kunnen wij de Stichting officieel registreren, en daarna ook betalingen uitvoeren. '
Elan ontdekte een verborgen organisatietalent in zichzelf, misschien moest hij maar geen schrijver worden, maar een keten koffietentjes beginnen.
'Hoe zullen we de Stichting dan noemen, ' vroeg mijnheer Rudolf.

'Elan keek wat nadenkend in het rond, zijn oog viel op de langzaam wegkwijnende Sanseveria in de vensterbank.
'Eeehh, doe maar:' Stichting tot Behoud der Nederlandse Kasplant', lekker kort en krachtig.
'Goed, ' Dan wou ik nu de Stichting een voorzitter toekennen, namelijk mijzelf, met daarnaast een Penningmeester, de heer Rudolf hier, en een notuliste, Misty, kan ik jou daar voor noteren?'
En wat ben ik dan?' vroeg de vrolijke Limburger, wat is mijn functie?
'Jij bent de leden. 'De leden?'
'Ja, de leden. '. 'Elke vereniging of stichting heeft ook leden nodig, die zijn ook belangrijk, misschien nog wel belangrijker. '
'Oh, ' zei de Limburgse jongen.
'Dat was dan de vergadering voor vandaag. Ik ben blij dat we nu een plan hebben, en volgens mij gaat dit goed werken. '
En inderdaad, de eerste weken pakte het plan van Elan wonderbaarlijk goed uit.
De rekeningen werden weer betaald, via de Stichting tot Behoud der Nederlandse Kasplant.
De Deurwaarders bleven van verre.

Het gevaar van huisuitzetting met alle gevolgen van dien, was geweken.
De oude mevrouw S. raakte al snel gewend aan haar dagelijkse routine. 's ochtends kreeg ze een bordje havermoutpap gevoerd, wat energie geeft en ouderwets de maag vult.
Voor haar eigen belang verkruimelde het verzorg team elke dag een multivitamine tablet door de pap, zodat ze fit en kranig bleef, ondanks dat zij haar dagen doorbracht in een verduisterde achterkamer, met de tv constant aan, waar ze de gehele dag Disney filmpjes kon bekijken, waar ze dol op was.
Ook rukte ze niet meer aan haar ketting, zoals de eerste week.
's middags kreeg ze 2 boterhammen met boterhamworst en thee, om het geheel nog enigszins economisch rendabel te houden.
En 's avond 3 gekookte eigenheimers en een gebakken ei.
Als slaapmutsje kreeg zij een glaasje Pleegzuster Bloedwijn, wat heel veel goede stoffen bevat, vooral de alcohol deed wonderen.

Zo gingen de weken voorbij. De dames in het huis wasten de oude vrouw dagelijks met een sponsje en een teiltje zeepwater. Ze kamden haar witte haren, en trokken een nieuwe nachtjapon aan.
De vrouw leefde voornamelijk in haar wereld van haar herinnering, en murmelde soms hele dialogen uit haar verleden voor zich uit.
Als je jong bent maak je koprollen in het gras en dans je schaterend de horlepiep, maar als oud bent word je heel zuinig met je bewegingen. Hooguit het vertrouwde loopje vanaf je favoriete leunstoel naar de keuken, of het toilet, en 's ochtends naar de brievenbus om de krant kreunend op te pakken.
Maar als je oud bent gaan de dagen en uren razendsnel. Het ene moment is het ochtend, dan is het weer al avond.
Het ene moment is het voorjaar en voor je het weet is het weer het begin van een donkere november.
En je vult je dagen met het lichtende oog van de tv en soms een vlaag van een herinnering en je vraagt je af:'Was ik het wel, die dit allemaal heeft meegemaakt? En dat klopt, want eigenlijk was jij het niet, maar een jongere, onschuldiger versie van jezelf.
Heeft de vlinder nog een herinnering aan de rups die zij ooit was?
En wat rest is spijt, spijt, spijt, en een stil verdriet.
Op een dag hoorde Misty haar zeggen, toen ze bezig was haar te verzorgen:'Ich habe es nicht versteckt. Ich habe es nirgendwo versteckt. '
Op zich zou men daar niet al te veel aandacht aan schenken, de oude vrouw hield soms urenlange monologen aan één stuk door.
Maar iets in de toon en intensiteit van die woorden, maakten dat Misty scherper ging luisteren.
Het kwam Misty voor, dat ergens in het verleden, waarschijnlijk in de oorlogsjaren, er iets heel heftigs had afgespeeld in haar leven.
Maar ze kon er geen vinger op leggen, en er was geen tijdlijn, geen verhaal, geen feiten.
Maar haar belangstelling, en ook die van Elan waren gewekt.

Elan voelde aan dat er ergens in het huis, of in het verleden een geheim was. Maar wat precies?
Eland klopte soms met een bezemsteel op de muren en vloeren van het huis, misschien was er een verborgen ruimte, een aanwijzing naar het verleden?
Hij had wel één verborgen ruimte gevonden, namelijk de ruimte onder de vloer van het keukentje, waar alle hoofdkranen van gas en water zich bevonden.
Hij had het houten deksel onder het zeil omhoog getrokken aan een metalen ring.
Een muffe putlucht steeg op vanuit een vochtig mini keldertje, waar bleke pissebedden waggelend zich probeerden te verstoppen voor het licht van zijn zaklantaarn.
Elan ging op zijn buik liggen, en stak zijn hoofd in de vochtige ondergrondse ruimte, maar hij zag niks van belang, behalve de hoofdkranen, die hij voor de zekerheid allemaal maar dichtdraaide, zodat de oude vrouw niet per ongeluk nog meer schade kon aanrichten in het huis.
Toen hij opstond, en alles weer toedekte met het plakkerige linoleum zeiltje van de keuken, zei hij tot zichzelf terwijl hij peinzend naar het schuurtje in de tuin keek:
'Wo haben Sie das versteckt?'
'Wo hast du das versteckt? Bitte sag es mir einmal.. '

HOOFDSTUK 6: HUNTING HIGH AND LOW

Het werd langzamerhand een obsessie voor Elan, hij klopte steeds vaker op de vloeren en tegen de muren in het voorbijgaan, want hij had de overtuiging dat er ergens in het huis een verborgen ruimte was.
Misschien had de de mevrouw in de oorlogsjaren een aantal Joodse onderduikers verborgen gehouden.
Dit was heel goed mogelijk, omdat het huis grensde aan de toenmalige Jodenbuurt van Amsterdam en het huis behoorlijk groot was, met meerdere verdiepingen.
Zelfs in het nabijgelegen Artis waren in de oorlogsjaren op de zolders van de bijgebouwen joodse onderduikers verborgen door het verzet.
Een andere mogelijkheid was dat zijzelf in het verzet had gezeten, en een stapel wapens in haar huis opgeslagen, of iets dergelijks.
In ieder geval had het wel met de oorlogsjaren te maken.

Op een dag was Elan helemaal naar het topje van het huis gegaan, waar de trap eindigde op een doodlopend stukje vloer.
Met een roestige grote schroevendraaier wrikte hij een vierkante plafondplaat los, die toegang gaf tot iets wat een soort zolder in een zolder was.
Elan was nieuwsgierig geworden en wilde graag een kijkje nemen, maar er was geen mogelijkheid om zonder zoldertrap daarboven te komen.
Hij had buiten op het kleine binnenplaatsje wel een houten keukentrapje tegen de muur zien staan, waarschijnlijk werd het vroeger gebruikt om de ramen op de begane grond te kunnen zemen.
Het trapje was volledig verweerd door de regen en de zon.
Hij voelde naar de stevigheid ervan, maar het was van ouderwetse degelijkheid.
Hij zeulde het ding mee naar boven, naar het piepkleine overloopje aan het einde van de trap en positioneerde het zodanig dat hij met zijn hoofd in de verborgen zolderruimte kon kijken. Een klein raampje gaf voldoende licht om te zien wat zich allemaal daar bevond.

Een gouden zonnestraal sneed door de stoffige atmosfeer van de zolderkamer als een scheidslijn tussen goed en kwaad, als een straal licht uit de hemel in de schilderijen van Rembrandt.
Hij zag in een hoek een rieten wasmand staan, hij zag een paar verroeste schaatsen, een rol tapijt.
Elan zag een oude buizenradio staan, het type dat ooit in Eindhoven door katholieke boerenmeisjes in dienst van de heer Philips in elkaar was gezet.
Er hingen een paar waslijnen met een paar ouderwetse knijpers er nog aan.
Er stonden heel veel dozen met boeken en een kinderwagen, een model uit de jaren veertig.
Er waren verschillende koffers gemaakt van soort stevig karton met messing beschermhoekjes zwaar beplakt met allerlei stickers.
Elan bekeek nu de inhoud van de dozen. Een bananendoos bevatte louter modetijdschriften uit de jaren zestig. Lange en magere modellen showden gebreide mini rokjes. Ze hadden enorme zwarte hoge laarzen aan.

Elan mijmerde even weg in de vervlogen wereld.
Maar dit was niet wat hij zocht; wat hij zocht was een aanwijzing uit het verleden.
Elan zag plotseling iets wat leek op een zwarte bontmuts. Hij bekeek het nieuwsgierig van dichterbij en wilde het oppakken, deinsde toen geschrokken achteruit.
Elan stootte daarbij bijna zijn hoofd aan de houten balken die kundig in elkaar grepen en door hun krachtenspel het huis bij elkaar hielden.
Het was geen bontmuts, maar het karkas van een dode zwarte kat.
Hij verwachtte elk moment dat de kat krijsend naar zijn strot zou opspringen.
Elan, nu van de schrik bekomen, tikte voorzichtig tegen het zwarte hoopje vacht met zijn schoen.
De kat was verrassend licht. Ze was gemummificeerd tot tot een vacuüm gezogen leren omhulsel.
Een dode zwarte kat, zou dat misschien dubbel zoveel ongeluk betekenen, of werkt dat niet zo in de wereld van de voodoo?
Precies waar de zwarte kat lag vond hij een doos, gevuld met fotoalbums en administratie en persoonlijke bezittingen van de oude mevrouw beneden.
De foto's vormden een soort tijdslijn van de jaren 1900 tot 1970.
Een foto van de oude mevrouw als baby. Een foto met haar vader, ernstig kijkend, in zondags pak voor de fotograaf.

Hoeveel mensen uit dit fotoalbum waren nu nog in leven? In feite wordt elk fotoalbum uiteindelijk een Book of the Dead.
Een trieste gedachte als je deze verzameling mooie momenten uit iemands leven zo in je handen houdt.
Hij bladerde door de albums in het karige licht op de zolder, toen zijn oog viel op een kleine zwart-wit foto waarin zij arm in arm met een militair in uitgaanstenue stond.
De foto was genomen ergens op een herfstige dag in het bos, op de achtergrond een klein station.
Het was aan de stijl van de mode en de auto's te zien, waarschijnlijk genomen in de jaren veertig.
Aha, dacht Elan, 'Niets van ondergedoken joden in een geheime ruimte van het huis, zij had blijkbaar gekozen voor de andere kant. Achteraf gezien de verkeerde kant, maar wie ben ik om te oordelen?
Het is algemeen bekend dat vrouwen vallen voor winnaars, en wie was er een grotere winnaar dan een Duitse officier in het leger dat heel Europa had verpletterd in het jaar 1941?

Elan kreeg steeds meer de kriebels van de de zwarte gemummificeerde kat, het leek of zij hem constant aankeek, en elk moment tot leven kon komen. Hij werd zich gewaar van een donker onheilsgevoel, en hij kreeg claustrofobische gevoelens op de benauwende zolder.
Hij nam snel een aantal fotoalbums mee en nog een map documenten die hij nader wilde bestuderen, en hij vluchtte weg.
Hij liet zich behoedzaam uit het trapgat zakken; zijn voeten zoekend naar het houvast van de ladder onder hem.
Het stapeltje documenten en fotoalbums liet hij naar beneden ploffen, zodat hij zijn handen vrij had.
Elan sloot de geheime toegangsopening van de zolder af en hij ging eerst de gevonden spullen naar beneden brengen.

Hij wilde alles goed gaan bestuderen onder beter licht en misschien een vergrootglas. Hij bracht alles in zijn kamer.
Elan dacht dat het beter was dat er niets te zien was van zijn activiteiten op het kleine zoldertje, zodat niemand vragen ging stellen over wat hij allemaal aan het zoeken was. Beter nu van niet.
Dus hij ging weer terug naar boven om ook het kleine keukentrapje op te halen.

Toen Elan met het houten trapje onder zijn arm op de eerste verdieping was aangekomen zag hij dat het licht in de badkamer aan was en hij hoorde het geruis van water.
De deur van de kamer van Misty stond op een kiertje.
Hij wilde doorlopen naar beneden, maar iets wat sterker was dan hemzelf deed hem iets anders doen.
Hij klapte het trapje uit vlak onder het raampje van de badkamer.
Voorzichtig en met bonzend hart ging hij treetje voor treetje een stapje hoger totdat hij naar binnen kon kijken.
Misty was zorgzaam haar haren aan het wassen, voorover gebogen en met gesloten ogen.
Haar ivoorkleurige huid was perfect en haar slanke lichaam was gracieus gebogen, soepel en sensueel als een levend schilderij van Amedeo Modigliani.
Elan kon niet anders dan ademloos toekijken, hij was alles vergeten om hem heen.
Ze had pronte, prachtige puntvormige borstjes met lieve roze tepeltjes.
Misty zocht tastend naar een handdoek en ze keek toevallig in de richting van het raampje, waardoor Elan een onverwachte schrikreactie maakte. Misty verstijfde voor een ogenblik toen ze twee starende ogen zag over de rand van het raamkozijntje, als het mannetje'Killroy Was Here', het graffiti icoon uit WW II.
Zo staarden ze elkaar zo voor eindeloze seconden aan, als twee katten die elkaar tegenkomen in een steegje, totdat Misty met een boze klap de deur van de badkamer open gooide, zichzelf enigszins bedekkend met haar mintgroene badhanddoek en nog druipend van het douchen.
Ze opende de deur dusdanig bruusk, dat het trapje met Elan erop, werd omgeworpen, en Elan op pijnlijke wijze ter aarde stortte, en ook nog eens met zijn ledematen op hardhandige manier verstrikt raakte in het trapje.
Elan slaakte een kreet van pijn en schrik.

'Hallo, wat zijn we hier aan het doen? Dit is toch niet normaal! Sta je hier altijd op een trapje door het raam te koekeloeren naar iemand die aan het douchen is?'

'Sorry, sorry, ik was gewoon... ', kermde Elan krimpend van pijn op de grond met zijn voet verstrikt in het nu gebroken trapje.
'Sorry, ja, nu zeg je sorry. Doet het pijn?, ' zei Misty toch ietwat bezorgd.
Ze stond voor hem terwijl straaltjes water uit haar haren druppelden. Ze hield heel provisorisch een mintgroene handdoek voor haar heerlijke naaktheid..
'Wat wou je zien? Wou je dit zien? Het is niks bijzonders
Het is gewoon een spleetje. Alle vrouwen ter wereld hebben dat, oké?'
'Wist je dat niet? Hier, is dit wat je wilt zien?'
En ze gooide haar handdoek opzij als een goochelaar voor het publiek met een Tadaa!-achtig zwierig gebaar.
'Nou, kijk dan!, ' en Misty ging schrijlings boven hem staan en sperde haar yoni, de oorsprong van de wereld wijd open voor de ogen van de verbijsterde Elan.
Druppels water van haar warme natte huid vielen op zijn gezicht.
Beschaamd, betrapt, en gewond zat hij zachtjes te kermen.
'Sorry, sorry, ik was gewoon, ik was gewoon... Ik kwam gewoon voorbij. '
'Ja, heel gewoon, heel normaal. ja, ' foeterde Misty. Iedereen komt met een trapje voorbij en iedereen gaat op een trapje door een raampje naar douchende meisjes zitten kijken, heel normaal ja. '
'Je bent gewoon een vieze, vieze, vieze, heel vieze viezerik. Ik wil je niet niet meer zien. Ik wil je niet meer spreken, ok?'

Elan wilde eigenlijk het uitschreeuwen:'Het is niet wat je denkt, Misty. Het komt... jij maakt me gek. Ik denk aan je in de ochtend, in de middag, 's nachts.
Ik voel me zo goed als ik dichtbij je ben. Het voelt of mijn DNA anders gaat resoneren, ik voel een wave in the air, ik voel een radar love, ik kan het niet anders uitleggen.
Ik wil gewoon één met je zijn, maar niet op die manier.
Ik wil met je praten zonder te praten. Heb je dan zelf niks gemerkt, het is niet wat je denkt!'

Maar Misty liep rustig naar haar kamer, een spoor van druppels achterlatend.
Elan's voet werd steeds pijnlijker en hij voelde voorzichtig of hij niets gebroken had.
Hij had diverse kneuzingen, maar zover hij wist had hij niets opgelopen op wat blauwe plekken na.

De volgende dag stond Elan in het keukentje beneden met een kop koffie wat uit het raam te staren, toen Misty het huis binnenkwam met een tas boodschappen.

Ze keken elkaar aan, wachtend wie het eerst iets zou zeggen.
Het was Misty.
Misty zei:'Wil je ook een aardbei? Ze zijn heerlijk zoet. '
Elan nam het vredesoffer opgelucht aan. De aardbei was inderdaad bijzonder smakelijk.
Misty zei, 'Ga zitten, ik moet eens even met je praten. Schrik maar niet, ik ga je niet verraden.
Het gaat over de oude mevrouw in de kamer hiernaast, die wij verzorgen. Er is iets meer, ik weet alleen niet wat.
Ze blijft maar steeds bepaalde dingen herhalen. En, wat voor ons belangrijk is, ze heeft het nu ook over haar zoon, dit betekent dat ze toch nog familie heeft. '

'Iedereen heeft uiteindelijk wel ergens familie, ' zei Elan, 'al is het een oudoom in Nieuw-Zeeland. Maar je hebt gelijk, we moeten dit nog beter uitzoeken. '
Elan was blij dat Misty geen woord repte over het beschamende tafereel van gisteren. Hij was ook blij dat ze sowieso op deze vertrouwde toon met hem praatte, misschien vond ze zijn obsessie voor haar op een bepaalde manier wel aangenaam.

'Weet je, ' zei Elan tegen Misty, 'Ik heb gisteren op de zolder in de nok van het huis een paar interessante dingen gevonden.
Heel veel foto's en nog andere zaken. Ik kon het boven niet goed zien, dus ik wou alles eens rustig bestuderen met meer licht. Maar wat ik heb gezien, werpt misschien een heel ander licht op de mevrouw.
Ik zeg niet dat ze een NSB-er was, maar ik heb een foto gezien, waarbij ze blijkbaar de vriendin of misschien wel verloofde is van een Duitse officier.
'Op zich niet eens zo wereldschokkend, maar toch. '
'Mag ik die foto ook eens zien, ' vroeg Misty.
Elan haastte zich naar zijn kamer om het desbetreffende fotoalbum te halen, blij dat hij was dat Misty op de oude en vertrouwde voet met hem praatte.
Hij wees de foto aan, een kleine zwart-wit foto met kartelrandjes, een vrolijk liefdespaar, poserend op een treinrails, die blijkbaar genomen was bij het Amsterdamse Bos, het was een toeristisch boemeltreintje, dat alleen in de zomer gebruikt werd. Blijkbaar waren ze een dagje erop uit.

Misty hield de foto in het juiste licht, focuste in en focuste weer uit, en zei toen lichtelijk opgewonden:'Moet je eens goed kijken! Als je goed kijkt heeft zij een klein buikje hier op de foto. En kijk hoe zij onbewust haar hand lichtjes op haar buik houdt, het onbewust beschermende, trotse gebaar van een zwangere vrouw.
Zij is volgens mij zwanger op deze foto. Kijk maar eens goed. '
Elan had dit nog niet opgemerkt, en hij had ook niet het licht beschermende handgebaar gezien waar Misty op wees.

HOOFDSTUK 7: DANCING IN THE DARK
Het was oorlog.
Koude oorlog om precies te zijn.
Sinds het beschamende incident met het trapje en het badkamerraampje van enige dagen geleden, sprak Misty niet meer met Elan, en probeerde ze hem zoveel mogelijk te vermijden.
Misty en Elan probeerde elkaar te negeren, maar ondertussen letten ze des te meer op elkaar, en Elan volgde elke beweging van haar, als een hondje dat zijn oortje optilt wanneer hij zijn baasje op hoort staan of ziet dat hij zijn jas gaat aantrekken.
Zoals in elke koude oorlog, draaide het vooral om informatie.
Elan kreeg een goed beeld van haar dagelijkse routine, en Misty wist ook precies wanneer ze de minste kans had om Elan tegen het lijf te lopen.
Als Misty naar beneden ging, bleef Elan op zijn kamer, en omgekeerd.
Het was zelfs zò erg geworden, dat op een dag Elan zijn kleren wilde wassen in de gezamenlijke wasmachine.
Hij zag dat Misty de machine had gevuld met haar kleding.
Verbolgen haalde Elan de machine leeg en terwijl hij de bal kleren in zijn handen had en de zoet muskusachtige geur van Misty's ondergoed zijn brein bereikte, werd hij even weer zwak en kreeg een beetje spijt, maar resoluut legde Elan daarna de homp kleren op een stoel in de buurt.
Hij vulde de machine met zijn eigen kleding, gewoon om te kijken wie er de langste adem had.
Toen hij even later ging kijken hoe ver het gesteld was met de was, had Misty zijn kleren weer uit de machine gehaald en alles op een hoop gekwakt op de vloer met een briefje erop:'Wil je a. u. b. van mijn kleren afblijven?!!
Nou, dan kende ze Elan nog niet. Nu het toch oorlog was, stopte Elan de wasmachine midden in het programma, en de soppende kleding van Misty, die half gewassen was, gooide hij op de tafel. Op de achterkant van haar eigen briefje schreef hij:'Wil je a. u. b. niet mijn kleren uit de machine halen!!' afzender Elan.
En zo ging het een tijdje door.
Maar hij kon Misty gewoon niet uit zijn hoofd zetten.
Ze werd een obsessie voor hem, of misschien was hij gewoonweg verliefd, ook al is dat tegenwoordig een ouderwets woord geworden.
Elan wou eigenlijk geen oorlog, maar ze waren beiden blijkbaar te trots om de vredesonderhandelingen te openen.
Op een dag stond Elan voor haar deur, hij wilde haar gewoon open en eerlijk zijn excuus aanbieden en vragen of ze misschien voortaan weer gewoon tegen elkaar zouden kunnen doen.
Hij wilde aankloppen, maar zijn hand bleef halverwege aarzelen, en hij liet zijn hand weer zakken zonder aan te kloppen.

Op het laatste moment durfde hij het toch niet aan om met haar te spreken.

Met gedempte tred en een beetje soort verbeten trots ging hij weg bij haar deur.
In een koude oorlog moet je niet als eerste met je ogen knipperen, dacht hij.
Dus, in plaats van te werken aan zijn baanbrekende roman, waarvan hij nog niet eens één letter van het eerste hoofdstuk op papier had weten te zetten, ging hij midden in de nacht een gedicht voor Misty schrijven.
Hij schreef het na een aantal kladversies uiteindelijk heel mooi uit, op een stuk stevig handgeschept papier met een kunstige kalligrafie en een Waterman Paris vulpen:

Mandarijntje met je losse huid
en parfum als een zomerhuid
een verantwoorde consumptie
voor kleuter en bejaarde
ze komen uit een ver land
een land van
hangmatten en golfplaten
en oude vrachtwagentjes
een kilo in een netje
er is er één
die is omwikkeld
met gevloeid papier
maar niemand weet waarom
misschien is ie wel bestemd
voor een speciaal iemand
iemand zoals jij
jij bent mijn mandarijntje in papier'

Hij droogde zorgvuldig de inkt op een ouderwetse manier met vloeipapier en deed het gedicht in een mooie envelop.
Hij ging naar de kamer van Misty.
Hij durfde het haar niet persoonlijk te overhandigen. Hij stond op het punt om op de deur te kloppen, maar hij was te laf. Hij schoof de envelop onder de deur door, zodanig ver dat Misty de envelop wel moest zien.
Hij wist dat ze thuis was. Hij ging weer naar zijn kamer en overdacht de situatie. Wat zou Misty doen, zou ze de vredespijp oppakken?.
Zou er misschien een kleine verlichting in de spanning komen?
Maar heel de avond gebeurde er niets.
Misty bleef stil.
Toen hij langs haar kamer liep zag Elan wel dat de envelop verdwenen was, het laatste puntje van de envelop was niet meer zichtbaar.
Dus zij moest de envelop en het gedicht opgeraapt hebben.

De volgende dag was Elan in het keukentje bezig om de post te sorteren.
Misty was bezig om de oude vrouw te verzorgen, de deur stond open en Misty zag Elan naar haar kijken.
'Ja, ' zei Misty. 'Dank je voor je gedicht, heb je dat speciaal voor mij geschreven?'
'Ja, zei Elan, ik kreeg opeens inspiratie door jou, haha. '
En dat klopte, want sinds Misty in zijn leven was gekomen, had hij opeens inspiratie voor duizenden. Hij voelde dat hij nu echt op het punt stond om zijn baanbrekende roman te kunnen schrijven. Hij moest er alleen nog eventjes voor gaan zitten, dan zou alles vanzelf en in één ruk uit zijn pen vloeien, daar was hij van overtuigd.
'Luister, ' zei Misty, 'wist jij trouwens dat mevrouw hier vandaag jarig is? Nee, dat wist ik niet, ' zei Elan.
'Ja, het is vandaag haar verjaardag, ze wordt vandaag 83 jaar. Ik wist dat, doordat ik een kaart had gelezen van haar begrafenisverzekeringsmaatschappij.
'Zo attent. '
'We moeten dat toch vieren, vind je niet?'
'Ja, vieren, vieren, ' zei Elan, 'wat wil je doen? De kamer versieren?'
'Een taart kopen, een liedje zingen?'
'Nee, dat allemaal niet, maar gewoon gezellig eventjes samenzijn. Misschien samen met de andere mensen van het huis. '
'Er is voor de rest niemand thuis, Misty. '
'Maar goed, in ieder geval wil ik proosten op haar gezondheid en nog vele jaren wensen. '
En ze kwam met een fles Pleegzuster Bloedwijn, waarvan vele al leeg waren, uit de keuken gelopen. 'Nou, ik schenk voor ons alle drie dan maar een glaasje in, wat u mevrouw?'.
'Of ben jij geheelonthouder, je lijkt me nogal een stijve bok, ' zei Misty een beetje plagend.

Elan was in de wolken door haar laconieke houding.
'Jíj lijkt mij trouwens juist NIET een geheelonthouder, ' zei Elan een beetje stekelig en plagend.
'Dat klopt, 'Misty, 'ik onthoud me in het geheel van niets, je moet het leven ten volle leven. Voordat je het weet ben je oud en versleten. '
Ze keek naar de demente vrouw die gebiologeerd naar het beeldscherm van de tv zat te kijken, waar op dat moment de MTV zender opstond.
'Ja, mevrouw houd erg van de tv. '
'Al die snelle beelden van de muziekvideo's vindt ze hartstikke leuk. '
'Ze kan natuurlijk niet hele dag naar tekenfilmpjes kijken, en daarom heb ik nu die nieuwe MTV zender meestal opstaan voor haar. '
'Ze houdt erg veel van muziek, kijk maar.
De oude vrouw klapte in haar handen en was zichtbaar enthousiast door de beelden van de snelle videoclips met veel kleur en opwinding. en misschien ook een beetje door het glaasje pleegzuster bloedwijn, want haar glas was reeds leeg.
Misty schonk een nieuw glaasje in voor haarzelf en voor de oudere vrouw.
Elan nipte aan de Pleegzuster Bloedwijn alsof het Crémant de Bourgogne Réserve brut was. Hij was vanavond een man van de wereld in alle opzichten, opgehitst door de gedachten aan Misty.
Misty werd een beetje rozig van de wijn, die met 14% behoorlijk sterk was, en ze zei:'Nou het is feest mensen, doe eens wat gezelligs. ' Ga eens dansen of zo!'
'Ik kan niet dansen..., ' zei Elan.
'Iedereen kan dansen, ' zei Misty.
'Of moet ik het je voordoen? Iedereen kan dansen, je moet gewoon luisteren naar je gevoel. Je moet je verstand uitschakelen en gewoon op je gevoel en je lichaam afgaan. '
'Kijk, ' zei ze, ' dit is een leuk liedje. ' Het nummer was: Save The Last Dance For Me, een nieuwe versie van de evergreen.
'Luister goed naar het ritme. Dit is een zogenaamde rumba. Die is heel makkelijk, doe gewoon een stapje naar voren, verplaats het gewicht van je heupen en een stapje naar achter, verplaatsen het gewicht van je heupen. Het is heel simpel, luister goed naar het ritme van de muziek, oké?'
'Goed, je hand rechts op mijn schouder en met je linkerhand pak je mijn rechterhand. '
Misty dirigeerde de ledematen van haarzelf en die van Elan feilloos in de juiste startpositie, alsof ze met een Barbiepop speelde.
'Goed, jij als man zijnde, jij bent de leider; dat wil zeggen, jij moet aangeven wanneer wij welke richting op gaan als paar zijnde, begrijp je dat?'
Ja, ' zei Elan, ' ik moet lijden. '
'Ja, je bent een leider, ' zei Misty, niet een volger. '
'Zeg me na:'Ik ben een leider, niet een volger, oké?'
'Ik ben een leider. '
'Wat ben jij?' zei Misty.
' Ik ben een leider. '
'Juist!' zei Misty.
'Wat ben jij niet ?'
'Een volger, 'zei Elan.
'Goed zo jongen. '
'Oké, dan gaan we, stapje naar voren, beweeg je heupen. En stapje naar achter.
'Elan beweeg je heupen. Je lijkt wel een boer die aardappelen aan het poten is. '
'Kijk, ' zoals ik, en Elan zag hoe puur en natuurlijk haar vrouwenlichaam de muziek volgde.
Door haar enthousiasme en tot zijn eigen verbazing begonnen zijn bewegingen min of meer op dansen te lijken.
'Goed, ja dat is het, ' zei Misty.
'Zie je, je moet gewoon niet denken, maar doen.
Gewoon op je gevoel afgaan, oké?'
En ze pakte de fles die al half leeg was en zette die al dansend aan haar mond en nam een diepe slok.
Ze maakte een gebaar met de fles: jij ook?
Elan schuude zijn hoofd van nee, terwijl hij ondertussen bezig was met een rumba stapje naar voren, stapje naar achter verplaats je heupen.
'Het voelt zo vrouwelijk aan met die heupen, ' zei Elan klagelijk.
'Het is niet vrouwelijk, ' zei Misty, 'Het is sensueel. '
'De rumba komt uit Cuba, Cuba is een heel sensueel eiland. Begin je het al te voelen, ik wel, ha!
Elan voelde haar hand in de zijne, haar kleine witte warme hand.
Elan keek hoe zijn voeten in cadans met haar prachtige voeten op magische wijze op het tapijt bewogen.
De wijn begon nu ook Elan naar het hoofd te stijgen, en hij bewoog zijn lippen dichter bij de lippen van Misty, het was onvermijdelijk en natuurlijk.
Hij rook haar haren; Misty was ietsje kleiner dan hij was, maar het was opvallend hoe perfect ze bewoog op de muziek en hoe moeiteloos Elan mee bewoog in haar magie.
De oude jarige dame klapte in haar handen toen ze zag hoe Elan en Misty met zoveel plezier aan het dansen waren.
Maar het nummer was afgelopen en nu kwam er een nummer van Dire Straits.
Een heel traag nummer, genaamd Brothers in Arms.

Dit is volgens mij een wals, ' zei Elan.
'Een wals of niet, doe maar gewoon wat, ' zei Misty, en ze had al een nieuwe fles wijn open geschroefd.
'Jij nog wat, ' zei ze tegen de oude vrouw. Jij nog wat, Elan?'
'Rustig aan. Morgen heb je hoofdpijn tot en met, ' zei Elan.
'Jahaahh, morgen is een andere dag, we leven nu tenminste, jij niet?'
Probeer eens te leven in het nu, wees eens toch niet zo'n zeikerd, Elan. ' Wat ben jij? Weet je dat niet meer?
Je bent een leider, Elan.
'Wat ben jij niet?'
Eland mompelde braafjes:'Een volger?'
Misty viel hem halfdronken in zijn armen.
Eland had haar warme koortsige lichaam aan zijn borst gedrukt en hij kreeg de impuls om haar van zich af te duwen.
Misty bewoog haar licht geopende lippen naar de zijne.
Op dat moment sloeg de elektriciteit van het hele pand uit.
Het licht in de kamer viel uit, de koelkasten in het hele huis werden plotseling stil.
In één klap was het huis gehuld in totale duisternis, en ook het achtergrondgeruis was plotseling verdwenen, het was doodstil, en hij hoorde Misty ademen, wat hij heel sexy vond.
Hij hoorde de planken van de vloer kraken bij iedere stap, hij hoorde de tv knetterend zijn statische lading ontladen.
'Misty, dit is een stroomstoring. '
'Volgens mij is er gewoon ergens een stop doorgeslagen. Weet je waar de stoppen zijn?'
'Ik niet, ' zei Elan, en hij voelde haar zinnelijke lichaam in het pikkedonker tegen de zijne, maar hij ging de kamer uit. Hij moest de stoppenkast vinden.

Hij was een leider, niet een volger.

HOOFDSTUK 8: STARLESS AND BIBLE BLACK

Op een dag werd Elan wakker uit een verschrikkelijke droom, men kan beter zeggen een verschrikkelijke nachtmerrie.
In de droom beleefde Elan zijn toekomst.
Of was het wel een droom? Misschien was het een boodschapper uit de toekomst die Elan op een geavanceerde wijze wilde waarschuwen.

De droom ging als volgt:
Elan was in de droom dertig jaar ouder.
Hij was niet getrouwd met Misty, hij was geen beroemde schrijver en zijn baanbrekende roman was een flop gebleken.
Tot zijn verbazing werkte hij als procesoperator in een plasticfabriek.

Daar stond hij de gehele dag omsingeld door grommende en gonzende machines.'De machines perstten met onmenselijke snelheid lange spaghettislierten vloeibaar plastic uit, in alle kleuren van de regenboog.
Elan moest toezien dat het proces foutloos verliep.'Met subtiele aanpassingen kon hij de druk, snelheid en temperatuur van het proces controleren, hij moest constant de productie in de gaten houden.
Soms stagneerde er iets in de productieketen, en moest hij razendsnel zijn machine stopzetten, maar ondertussen spuugde de machine de gehele werkvloer vol met gloeiendhete draden van gesmolten plastic, die zich ophoopten in de meest fantastische verwrongen figuren.'Later moest hij dan alles losbikken en opruimen, dat waren dagen die heel zwaar waren.

Hij verdiende er een redelijke boterham mee, maar zijn collega's leken van een andere planeet te komen.
In de pauze hadden ze verhalen over voetbal, hun caravan, een programma op TV of hun nieuwste tatoeage.
Elan voelde zich verdwaald in het verkeerde leven.
Maar hij kon nu niet meer terug.'Hij moest een gezin onderhouden.'Hij moest verantwoordelijk zijn en een huisvader waar iedereen op kon bouwen.

Zijn huwelijk was eigenlijk ook al geen succes.'De voortekenen waren er al geweest op de dag van het trouwfeest.
Hij wou voor zijn traditionele ouders een traditioneel bruiloftsfeest organiseren, misschien zou dat alles goedmaken.
Ook al zou Elan in feite heel erg gelukkig geweest zijn in een hutje op de hei, maar op een gegeven moment was er geen weg meer terug.
Hij moest erkennen dat alles heel de tijd, heel zijn leven, een leugen was geweest.
Plastic bestek, een plastic glimlach, en een plastic handdruk van plastic familie en vrienden die hij niet eens kende.

In de nachtmerrie kwam Elan thuis van zijn werk.'Hij zag op straat diverse onbekende auto's staan van diverse gemeentelijke instanties.
Toen hij bij zijn huis was aangekomen, werd hij opgewacht door een oudere grijzende politieagent die hem tegenhield.'Hij vroeg hem om rustig te blijven en vooral mee te werken.
'Geloof me, u kunt niets doen, ' zei hij enigszins vaderlijk tegen Elan.Zo gaat het altijd.
'Waaraan meewerken?' vroeg Elan hoogst verbaasd.
'Aan de aan de uithuisplaatsing van uw vrouw en kind.
'Hier zijn de getekende autorisaties, dus in uw belang is het beter dat u gewoon meewerkt.
'Wat heb ik gedaan dan?' zei Elan.
'U wordt beschuldigd van huiselijk geweld en bedreiging van uw vrouw en kind.'Daarom wordt per onmiddellijke ingang uw contact met hen ontzegd en uw vrouw wordt tijdelijk opgevangen in een blijf-van-mijn-lijfhuis.
'Ik heb nooit, maar dan ook nooit ook maar één vinger naar hun opgeheven, wat is dit, waar komt dit vandaan?'
'Ik wil mijn vrouw spreken, waar is mijn kind?'
'Ja, daar is het nu te laat voor, meneer.'
'Blijft u rustig, dan gebeurt er niets.'
'Gaat u dat niet doen dan zal ik u helaas moeten aanhouden.'En daar komt dan nog bovenop de andere gerechtelijke overtredingen en kosten.'

'Gerechtelijke dwangbevelen? Wat is dit?' Elan was verbijsterd.
Toen de sociale werkster en de medewerkers van de kinderbescherming naar buiten kwamen, zag hij hoe zijn kind van vijf tussen twee dames liep, die hem aan de hand mee namen, terwijl ze enthousiast met hem aan het babbelen waren, want dat was hun werk, en daar waren ze voor opgeleid.

Zijn kind keek niet eens op naar zijn vader.'Zijn vrouw keek hem aan met een triomfantelijke blik van: Zo, dat komt er nu van...
Elan stond te trillen op zijn benen, zijn wereld schudde op zijn grondvesten.'Hij had de perfecte wereld om zich heen gecreëerd van huiselijk geluk, rechtstreeks uit de IKEA folder, en dit werd nu door de hogere machten ontmaskerd voor wat het was: een schijnvertoning, een bittere klucht voor twee personen.
Dit is wat je krijgt als je vals speelt met de liefde.
Dit is wat je krijgt als je te laf bent om een keus te maken in het leven.'

Toen iedereen verdwenen was en Elan in de stille kamer van zijn huis ging zitten op zijn vertrouwde plekje, schuin bij het raam, zag hij dat alle foto's ook waren meegenomen.

De fotolijsten van de HEMA hingen nu leeg aan de muur.'Als een stil verwijt staarden de lege fotolijstjes hem aan, alsof ze zeiden: 'kijk eens wat je gehad had kunnen hebben, maar niet waard bent bevonden.
Niet eens een herinnering mag je hebben, een loser eerste klas ben je.'En je hebt het verdiend.'Je weet het.
Zijn hondje kwam aangetrippeld, hij had zich heel de tijd onder het bed verstopt, omdat hij bang was voor vreemde mensen, maar nu kwam hij naar Elan toe,
'Kom, kom hier, kom dan!' en hij klopte het beestje op de rug.
Hij pakte het trouwe dier op, zette het op zijn schoot en drukte zijn gezicht diep in de warme, muskusachtige geurende vacht van het dier.
'Je bent nu alleen hier, je roedel is vertrokken,' praatte Elan zacht met het hondje.
Elan slikte zijn verdriet weg en nam zijn gebruikelijke -ik tegen de hele wereld- houding weer aan.
'Oké Blacky, jouw tijd is ook gekomen, oké? Alles is kapot, alles is kapot, alles moet kapot, oké? Je ontkomt er niet aan.'Ik kapot, gezin kapot, jij kapot, alles kapot, oké?
Maar jij bent altijd lief en gehoorzaam geweest.'Maar daar wordt niet meer naar gekeken tegenwoordig.
En zo raaskalde Elan als een waanzinnige tegen het dier, dat kwispelend naar hem luisterde.

Hij zocht de halsband van het hondje, en vertrok resoluut naar buiten.
Het hondje genoot van de lange wandeling naar de dierenarts, het was een prachtige nazomerdag.

Het stoffige licht van augustus gaf alles een gouden gloed.De bladeren en de bomen waren moe van de zomer.'De mensen waren bruin.
De kinderen waren uitgeput van het lange spelen en de ijsjes.
De planten hadden hun energie uit de aarde en de zon gezogen en weer een jaarring toegevoegd.
Voor de meeste mensen is het leven zo makkelijk en onbezorgd.

Toen ze bij de dierenarts waren aangekomen aarzelde het hondje instinctief om naar binnen te gaan.
Elan trok hem hard aan de lijn naar binnen.'Een satanische wreedheid op zijn gezicht.'Wraak, waarom wraak op de onschuldigen?
'Juist op de onschuldigen, ' dacht Elan.
'Juist de onschuldigen moeten boeten.'

Elan zat in de wachtkamer, er wachtten mensen, de één met een schildpad, de ander met een konijn in een kooitje.
Mensen wilden een gesprekje aanknopen over van alles, zoals gebruikelijk is met mensen in een ietwat rare situatie.'Maar Elan was geen mens meer, hij was ontmenselijkt.
Elan wou geen gezellige gesprekjes.Elan wou dood.'Haat, woede, verdriet en dan weer haat, dat was de enige cirkel van gedachten die ronddraaide in zijn brein.

Toen hij bij de dierenarts binnengeroepen werd, zij deze:'Wat een leuk hondje! Hier, een koekje voor jou.'Wat een leuk hondje meneer, staat uw hondje al genoteerd in onze computer?'
'Nee, nog niet' zei Elan.
'Mijn hondje vertoont allerlei vroegtijdige ouderdomsgebreken.'Hij laat zijn urine lopen, hij is doof geworden.'En hij piept van reumatische pijnen wanneer hij de trap loopt.'Het is misschien het beste om hem toch maar uit zijn lijden te helpen.
'Hoe oud is je hondje?'
'Ongeveer 10 jaar, ' zei elan.
'Oh, dat is nog jong voor dit ras.
'Ja, ' zei Elan, 'het is inderdaad wel jong voor dit ras.'Misschien is hij doorgefokt, want hij heeft veel pijn en hij jankt heel veel.
'Dus u wilt hem uit zijn lijden verlossen?' zei de dierenarts enigszins argwanend, terwijl hij naar het kwispelende hondje keek.
'Ja graag, ' zei Elan, 'Als gebaar van genade.'

De kosten zijn hiervoor € 80 à 100 Euro. En extra kosten voor een begrafenis of een crematie als u dat wilt. '
Ja, oké, oké en wanneer kan het gebeuren?'
'Wilt u het nu? Bent u er klaar voor? Dan kan het nu gebeuren, dan maak ik nu de spuit klaar.
'Oké hondje, kijk me niet zo aan. Ja, je bent een lieve hond, het is beter zo. Later zul je het begrijpen. Ok, dan ben je dood, en hoef je het niet meer te begrijpen. Sorry. Je bent heel lief, dat is het niet. '
'Dokter, ik laat hem dan maar bij u. Ik kan betalen bij de receptioniste, zei u?'
'Ik kan het niet meer aanzien, ik moet gaan, ok?' en Elan draaide zich abrupt om en stond binnen twee minuten buiten. Op straat hing nog steeds de drukkende augustus hitte.
Nu dit achter de rug was had Elan trek gekregen. Hij liep naar zijn favoriete Chinese restaurant.
Hij nam menu nummer 43, babi pangang, troostvoedsel zoals troostvoedsel bedoeld is.
De chinees achter het luikje hakte en bakte in een oogwenk de maaltijd bij elkaar, sneller dan een pandascheet stond zijn maaltijd gewikkeld in papier voor hem klaar.

Hij betaalde en vroeg ook een plastic lepel erbij.
Hij ging naar het park, hij zocht een plek om tot rust te komen.
Hij was een geestelijk wrak, een tijdbom, een blindganger die op scherp stond.
Hij ging zitten op een houten bankje bij het water.
Met een plastic lepel ging hij het eten naar binnen werken. De geur van de bami deed hem kokhalzen.
Hij kreeg bij elke hap die hij nam een brok in zijn keel, zijn ogen vulden zich met onstuitbare tranen en hij kreeg de hap eten niet naar binnen. Hij spuugde het op de grond.
Van alle kanten kwamen er eenden en andere vogels op af.
Elan gooide lepel na lepel richting de vogels, die gingen vechten om de witte slierten meelspijs.
Elan kreeg er bijna plezier in.

Hij gooide steeds fanatieker de bamislierten in het rond, van alle kanten kwamen eenden en kraaien aangesneld.
Als een crazy Jezus stond Elan in een kring van dieren, waartegen hij aan het oreren was. 'Dat is alles wat jullie interesseert: vreten en vreten, en fucken. Vreten en fucken. Fuck a Duck. Dat zijn jullie!'
'Ja, ik ben een dierenvriend, ja ik ben een dierenvriend. Ik ben Jezus de dierenvriend. Ik ben gek, ik ben crazy, ik ben kapot, ja wat maakt het uit!'

Een oud vrouwtje van middelbare leeftijd kwam met haar poedeltje zijn kant op.
'Meneer, meneer. U mag de eendjes hier niet voeren!'
'Ik mag de eendjes niet voeren. Ik mag de eendjes niet voeren? Hij keek met briesende neusgaten de vrouw aan.
De vrouw was blijkbaar geboren met het Asperger syndroom, want ze kon de uitgezonden non'verbale signalen niet lezen.
'Oké, goed, kijk, wat ik met mijn eten doe!'
En Elan smeet de complete plastic witte bak met bami richting de snaterende vrienden.

'Ik mag geen afval in het park gooien. Ik mag geen afval in het park gooien. Dat weet ik. Dat weet ik. Dat mag niet, dat mag niet, dat mag niet. Dat weet ik. Ik doe het toch, ik doe het toch. Niet goed, toch? Niet goed. '
'Ik ga de politie bellen,' zei het oude vrouwtje kordaat.
'Oké, oké zei Elan, ' bel de politie, bel de FBI en de CIA, bel de koningin, voor mijn part. Laat ze me arresteren, laat ze me in de kerker gooien, oké?
Laat ze me terechtstellen. Ik wil de doodstraf, oké?'
Ik wil de ouderwetse doodstraf. Ik heb de doodstraf verdiend. Ik wil terechtgesteld worden, maar ik wil niet gehangen worden, want ik vind dat zo'n langdradig gedoe. Met zo'n touw.
Ik wil gewoon een ouderwets vuurpeloton en geen blinddoek, nee, geen blinddoek. Dat is een laatste wens. Ik wil mijn lot recht in de ogen kijken.
Ik heb het verdiend! Alstublieft mevrouw, schiet me neer, maakt me dood, ik vind het oké, ik vind het best. Mijn tijd is gekomen. ik kan er niks meer aan toevoegen, het is voorbij, het is voorbij!'

'U bent gek meneer, u bent gewoon gek, ik bent compleet mesjogge!!', ze moeten u opsluiten in een gesticht!!, ' zei het oude vrouwtje.

'Ik ben niet gek, ik ben. Ik ben gewoon een robot met een klein defect. Ik ben een robot met een kleine programmafout. Maar ik ben nog perfect inzetbaar voor routinematige productiewerkzaamheden. Het is nog niet nodig om mij op de schroothoop te gooien. '
'U bent gek, ' meneer, 'u bent helemaal gek!''U heeft gelijk, mevrouw. U heeft volkomen gelijk. Ik weet het, ik ben gek.'

Elan ging naar huis, hij had zijn plan gemaakt, nu alleen de brute uitvoering nog.
Hij zou het nooit kunnen winnen van de leugen, het zou nooit kunnen baten, zelfs met de duurste advocaten. Ook al had hij nooit zijn vrouw geslagen; de instanties hadden blijkbaar anders beslist.

Langzaam liet hij zijn hand glijden onder het honderdjarige houten dressoir, een erfstuk van zijn ouders.
Daar had hij met ducttape iets vastgeplakt.
Het was in een theedoek gewikkeld en omwikkeld met de nog meer lagen ducttape. Hij trok het plakkerige geheel uit elkaar, het was zwaar en rook naar olie en vet.
Het was een pistool, een FN Browning drie 9 mm parabellum patronen. Het was overvloedige ingevet om langdurig te kunnen bewaren, en Elan had het al die jaren nooit aangeraakt.
Dertig jaar had het stuk metaal trouw op hem gewacht, met het geduld van de dood.
Elan laadde de drie patronen in het magazijn. 'In de naam van de vader, de Zoon, en de Heilige Geest, ' murmelde hij voor zich uit, en terwijl hij 'Amen' zei, klikte hij het magazijn in de handgreep.
Hij haalde een paar keer het mechanisme heen en weer en ging zitten voor zijn computer.
Hij moest huilen en lachen tegelijk. Routinematig ging hij zijn favoriete websites nog bekijken, hij vergat bijna dat hij een geladen pistool in zijn hand had, maar hij begreep niet de woorden die hij las.
Hij was gewend om hier te zitten, dit was de plek waar hij zich het gelukkigst voelde.
Maar aan alles komt een eind.
Vroeger of later.
'Ik heb het geprobeerd, ' bracht hij uit. 'Ik heb het echt geprobeerd, '
'Dat is het dan!'
Hij zette het wapen in zijn mond, de smaak van machineolie was het laatste wat hij proefde, de smaak van moedermelk was het eerste wat hij proefde. Hij stootte met de loop van het pistool tegen zijn tanden.
'Kijk uit voor je gebit! Kijk uit voor je gebit, je moet er nog jaren mee doen!' echode een stem uit het verleden, die hem overal vergeefs voor had gewaarschuwd.
Zie wat er van hem geworden is.
Hij moest lachen als een waanzinnige en zei hardop:'gewoon doen, oké' en met de tranen in de ogen haalde hij de trekker over.

'Klik, ' en niets gebeurde. Elan kon zich nog net op tijd beheersen om geen tweede trekkerbeweging te doen.
Het rijkelijk toegepaste vet in het pistool had er voor gezorgd dat de slagpin weigerde.
Elan huilde zoals hij had moeten huilen toen hij een kind was, en hij huilde minutenlang tot alles op was.
Toen hij eindelijk stopte en hij naar zijn handen staarde, legde hij eindelijk het dodelijke wapen weg.
Uit veiligheidsoverwegingen draaide hij de loop ver van hem af, hij wou niet dood, nu niet meer. Hij moest er om grimlachen.
Elan werd badend in het zweet en met een schreeuw wakker. Het had die nacht geonweerd, de spanning was uit de atmosfeer, en de alles was klaar voor een nieuw begin. Hij zette de veranda deuren naar de tuin wijd open en ademde diep de koele en ozonrijke morgenbries in.

HOOFDSTUK 9: HERE COMES THE RAIN AGAIN

Het leek wel of het in de jaren 80 altijd regende.
Maar dat kan natuurlijk niet, maar één ding was zeker: het jaar 1987 was één lange bewolkte maandenlange herfst.

Op zo'n miezerige regendag ging Elan zich eens verdiepen in de papieren van de oude hospita, die hij gevonden had op de zolder.
Hij spitte de papieren door op zoek naar het verhaal, naar het geheim van de oude vrouw, die nu geheel gedementeerd aan bed gekluisterd was.
Iets vertelde hem dat er meer aan de hand was, dan op het eerste gezicht zichtbaar was.

Hij herinnerde zich nog dat hij met Misty de foto gevonden had waarop de vrouw heel gelukkig arm in arm met een Duitse officier op de Dam stond, schijnbaar zwanger. De vraag was: was ze zwanger geweest van hem?
Als dat zo was, dan moest dus midden jaren begin jaren veertig een kind geboren zijn die nu dus ongeveer veertig jaar zou moeten zijn.
Onder welke naam zou hij zou hij leven? Zou hij überhaupt in Nederland wonen?
Deze vraag en andere wilde Elan oplossen.

Elan zocht in de vergeelde paperassen, de zwart-wit foto's, en alle andere documenten die hij had gevonden op zolder, en langzamerhand werd hem duidelijk dat er inderdaad sprake moest zijn van een zoon.
Ook al waren er heel weinig sporen, zoals bijvoorbeeld een geboorteakte te vinden.
Maar hij vond na urenlang doorspitten van de vergeelde en stoffige papieren een boekje met inentingsdata, en ook enkele onduidelijke foto's van een moeder met kind op de arm in een park.

Hij moest eigenlijk de oude vrouw ondervragen.
Maar hoe ondervraag je iemand die al oud en vergeetachtig is?
De enige methode die enigszins zou kunnen werken was misschien hypnose?
Hoe meer Elan er over nagedacht, hoe logischer het werd.
Als hij de oude hospita zodanig onder hypnose kon brengen, dat zij als het ware weer terug was in de tijd, kon zij misschien uitsluitsel geven over hoe en wat er precies gebeurd was, en of zij inderdaad een kind had gehad van de Duitse officier op de foto.

Elan besprak zijn ietwat alternatieve plan van aanpak met Misty.
'Kijk Misty, ' zei Elan, 'als wij nu met ons tweeën proberen om haar zover te krijgen dat zij teruggaat in deze voor haar cruciale tijd, misschien gaat zij plotseling dan meer en samenhangend praten, wat vind je ervan?'
'Ik had het volgende in gedachten: als wij ons voordoen als Duitse officieren, en jij in het Duits tegen haar praat, misschien dat zij dan plotseling los komt, en haar herinneringen onder woorden kan brengen. '

Zo gezegd zo gedaan.
Elan ging naar het Waterlooplein om daar zogenaamde Duitse uniformen te kopen, maar die waren er niet te koop. Waarschijnlijk was dat zelfs verboden.
Als compensatie kocht Elan op het Waterlooplein een pak van de brandweer met een imposante brandweerpet, het zogenaamde uitgaanstenue.
Het leek verdacht veel op het bekende Hugo Boss uniform waar de Duitse SS officieren in WOII mee liepen.
Misty had nog een paar zwarte laarzen staan in haar kast en Elan wou niet teveel geld spenderen aan dergelijke details dus hij deed een paar zwarte plastic tuinlaarzen aan.
Zolang alles maar glimde en er redelijk autoritair uitzag zou het idee wel werken, volgens Elan.

Misty trok het brandweer uniform aan, ze deed haar haren naar achteren in een netje, en stond zo in haar slipje de enorme pet te passen. Toen Elan haar zo zag staan, een strijder voor meer Lebensraum in het Oosten, vond hij het aan één kant uiterst schattig, een de andere kant zonder het toe te willen geven uiterst sexy.

Elan zelf, had zich verkleed in het colbertjasje van een postbode en een imposante militaire pet met veel glimmend messing op zijn hoofd gezet. Hij had her en der epauletten en willekeurige officiersrangen op zijn jasje bevestigd.
Het geheel zag er uit als een opvoering van een tweederangs toneelgezelschap die een klucht speelde met veel klappende deuren en veel hilarische misverstanden.
Maar volgens Elan zou dit wel kunnen werken.

Om de oude dame in hypnose te brengen gebruikte Elan een cd, die hij aan een touwtje bevestigd gehad en hij op een hypnotiserende manier voor haar gezicht heen en weer zwaaide.
De oude dame volgde nauwlettend het glimmende zilveren plaatje en terwijl Elan op bezwerende toon praatte en steeds maar herhaalde:'U gaat nu terug naar de oorlogsjaren. U bent nu 20 jaar.
U gaat nu rustig worden. Alles wat ik zeg begrijpt u.
U bent terug in 1943.
U ziet alles zoals het toen was.
U wordt heel rustig van binnen. Als ik knip met mijn vingers bent u terug in het jaar 1943, en u bent weer de jonge vrouw van twintig die u toen was. Wat ziet u?'

Misty gooide er wat Duits tussendoor en zei:'Können Sie mir bitte das Geheimnis Ihres Lebens sagen. Können Sie mal bitte die Tür aufmachenen. Sie sind ab heute wieder zwanzig Jahre. '
Elan knipte met zijn vingers en de oude dame leefde op uit haar jarenlange mistige denkwereld.
Hij scheen met een zaklantaarn van onder af tegen zijn gezicht zodat hij er nog meer als een zelfverzekerde Duitse officier uitzag.
Misty met haar pet en haar uniform deed er nog een schepje bovenop door een lief klein Hitlergroetje te maken.

De oude vrouw zei geschrokken:'Wer sind Sie? Bist du wieder zurück? Ik heb zolang niets van je gehoord. Ich habe dir etwas zu sagen. Sie haben mir den kleinen Jürgen weggenommen. Ik heb hem nooit meer gezien. Waar ben je toch?
'Ja!' zei Elan tegen Misty, 'ga verder, ga verder, niet loslaten nu. 'Vraag of ze een kind heeft gehad. '
Wat is de naam van die Duitse officier? Was het zijn kind?'
'Ja, mijn kind, mijn kind, mijn Jürgen is mijn kind..., ' schreeuwde de oude hospita met wijd opengesperde ogen.
De oude hospita brandde los in een min of meer onsamenhangend verhaal, afwisselend tegen Misty en dan weer tegen Elan gericht.
'Wat zei ze nou?, ' zei Elan. Ik kan haar Duits niet helemaal goed verstaan. '
'Ze zegt dat ze Jürgen heeft afgestaan voor adoptie. Als ik het goed begrijp is haar kind haar simpelweg afgenomen door de Duitsers. Ze weet niet wat er daarna met hem is gebeurd. '

'Nu weten we wel iets meer, maar als wij niet weten onder welke naam hij nu leeft, kunnen we hem natuurlijk niet vinden, mocht hij sowieso hier in Nederland leven, ' zei Elan.
'We weten nu dus dat zij in de oorlogsjaren een kind heeft gehad die Jürgen heet, en dat de vader zeer waarschijnlijk een Duitse SS officier was. '
'Ja, dat kunnen wij nu wel zeggen, ' zei Misty, 'maar het is toch vreemd dat zij helemaal geen contact meer heeft met hem, maar aan de ander kant, zij heeft hem blijkbaar destijds afgestaan voor adoptie, iets wat wel meer gebeurde, de kinderen werden dan opgevoed in een speciaal instituut, vooral als het kinderen waren van Duitse officieren met blauwe ogen en blond haar. Het project heette: operatie Lebensborn.
Veel van die kinderen leven nu met deze erfenis van de geschiedenis. '

'Oké, ' zei Elan, 'dan kunnen we deze sessie besluiten. Ik ben ben vergeten om een wachtwoord te geven aan de oude dame, wat het sein voor haar zou zijn om uit de hypnose te komen. Dat was een beetje dom van me. '
Misty zei:'Dus dat betekent dat ze voor altijd nu zit opgesloten in het jaar 1943?'
'Ja, helaas wel, ' zei Elan, 'ze leeft nu voor altijd in het jaar 1943, ik kan haar niet meer uit de hypnose terughalen. '
'Ach, misschien is het maar beter zo. '

Voor sommige mensen is het beter om in het verleden te leven, en als het ware levend in die droomwereld de poort voor altijd achter zich te sluiten.

HOOFDSTUK 11:DOES YOUR MOTHER KNOW?

Toen ze klaar waren met de hamburgers te verorberen, en Misty was uitgestapt met alle papieren zakken en alle lege bekertjes in de vuilnisbak had weggebracht, kreeg Elan opeens een idee.
Elan had alle frietjes die over waren één voor één uit het raam gegooid naar de kraaien die met een schuin gehouden kopje hem nauwgezet in de slimme kraaloogjes hielden. Hun honger was groter dan hun angst.. Elan gooide doelgericht zijn frietjes in de richting van de kleine zielige vogeltjes, want de grote brutalere vogels pikten alles weg voor hun timide soortgenoten en Elan vond dat de rijkdommen der aarde eerlijker verdeeld moesten worden onder de gevederden der aarde. Er is al genoeg onrecht en oneerlijkheid op de wereld. Meestal krijgt de vette vogel nog meer, terwijl de scharminkels moeten toekijken hoe alles voor hun snaveltje wordt weggekaapt.

'Zo, ' zei Misty, toen ze weer met haar ranke, elegante gestalte achter het stuur stapte. Misty had een lang postuur, waardoor ze haar fauteuil heel ver naar achter moest verstellen, zodat haar ranke benen de pedalen konden bedienen. Ja, zij is heel lang.
'Waar gaat de reis naar toe? Je zei dat je nu ook nog bij je moeder op bezoek wilt?'
'Ja, we gaan op bezoek bij mijn moeder als jij het niet erg vindt, ik ben al zo lang weg van huis, dus het moet gebeuren. '
'Kijk, we zijn nu al in feite halverwege, we hebben een auto, we hebben de tijd, of heb jij morgen nog dringende zaken te doen, en we hebben de huurauto tot maandagochtend en jij hoeft niet te werken, dus ik dacht: we verenigen het nuttige met het aangename. '
'Het lijkt wel of het een corvee is voor jou. Maar ik vind alles goed, ' zei Misty, 'zo lang jij maar alles betaalt, haha. '
'Ik heb toch ook alles betaald, ' zei Elan, 'we zitten in this together, of niet dan?'
'Maar misschien wil ik je ook wel aan mijn moeder showen, of ik zeg gewoon dat jij altijd mijn privé-chauffeuse bent, haha. '
'Oké dan nemen we deze weg en dan moeten we de richting Breda aanhouden. '
'Oké baas, ' en Misty schakelde al naar zijn drie. Ze was een vlotte chauffeur die niet twijfelde.

'Ja, dus Breda aanhouden, dat is ongeveer denk ik vanaf hier 50 kilometer naar het zuiden. '
'En als je in de buurt daar het woordje Vlissingen ziet, dan gelijk Vlissingen aan houden. '
'Oké meneer de navigator, houd jij het kompas in de gaten, dan houd ik het roer recht voor jou. '
'Maria, leid ons de weg, ' zei Elan wat blasfeministisch, het was een heerlijke avond van een heerlijke dag.

De zon was al aan het zakken de hemel was on fire met het licht van het gouden uur, het uur waarin alles in een gouden gloed staat en alle romantische ogenblikken plaatsvinden tussen geliefden, zelfs rijdend op de snelweg in een gehuurd koekblik.

Juist dan.
Er waren niet veel auto's op de weg en Elan zette de radio op een zender waar iedereen het mee eens kon zijn, namelijk gewoon een rustgevend kabbelend babbel programma.
Waarom zet je de zender op dat praatprogramma?' zei Misty, ' Ik wil gewoon gezellig naar leuke muziek luisteren. '
'Maar ik wil gewoon naar een nieuwsprogramma luisteren, dit is een interessant onderwerp, ja?'
'Maar niet nu, ' en ze draaide resoluut de zender op Radio 3 waar op dat moment 'Paradise By The Dashboard Light' uit de kleine auto-speakertjes schetterde.

Allebei gingen ze als uitgelaten pubers uit hun dak met denkbeeldige microfoons en meeblèrend met de flarden tekst die ze wel goed konden. Elan haalde zelfs een zakdoek te voorschijn om zijn voorhoofd te deppen, zoals in de epische live uitvoeringen van Meatloaf zelf.

'Je vindt het toch wel een leuk liedje, ' zei Misty met een lachje, toen het liedje afgelopen was en ze zich uitgesloofd hadden om elkaar te krijgen en af te stoten, zoals in de song.
'Jawel, ik vind het ook wel leuk, muziek zo nu en dan. Ik ben gelijk weer wakker ook, en je had toch wel gelijk. Deze keer, dan. '
Na een tijdje rijden, beiden een beetje in gedachten verzonken en een beetje moe, luisterend naar de muziek, kwam het bord Vlissingen in beeld en Misty zette koers naar het westen.
Daardoor kwam nu de ondergaande zon precies in haar ogen te staan en verblindde haar zicht op een totale en gevaarlijke wijze.

Wat eerst een prachtige zonsondergang was, was nu een levensgevaarlijke handicap. Het is zo toch waar dat romantiek en de dood dicht bij elkaar liggen.
Gehaast zocht Elan naar een zonnebril voor haar, er lag ergens goedkope bril en hij tastte koortsachtig om zich heen in de auto. Hij plantte de zonnebril zonder poespas of decorum in haar gespannen gelaat met toegeknepen ogen tegen de zon, terwijl ze vanonder de zonneklep naar de snelweg spiedde..
'Wat doe je nou!, ' zei Misty, 'ik zie niks meer, en zij mepte driftig zijn hand met de zonnebril weg. '
'Ik wou alleen maar jou helpen, ' mompelde Elan een beetje aangeslagen, 'want we waren bijna ook allemaal, allemaal dood geweest als je niet goed kan ziet waar je gaat. '

'Goh, je hebt wel heel veel complexen, hè, ' zei Misty.
'Nou, niet meer dan een ander mens, ' zei Elan.
'Nou, ik denk wel een klein beetje meer dan een ander. Maar goed, het is niet erg. Je wilt blijven leven, dus daarom ben je zo bang. Vertel eens wat over je moeder dan. Is zij een lieve vrouw, is zij een aardige vrouw?'
'Nee, ja, nee, ja, ' zei hij, 'ze is, ik bedoel, ze is wel lief en ook wel goed, misschien niet tegen mij, maar ik weet het niet. ' ' Ze heeft me gewassen. Ze heeft me gebaard. Ze heeft me gevoed met heerlijke en gezonde maaltijden, maar toch hou ik niet echt van haar. Ik weet, ik moet eigenlijk van mijn moeder houden. Het is voor mij ook moeilijk om dat zo te beseffen, maar ik had dit gevoel al als kind zijnde. '

'Het is zo. Maar ik voel me zo schuldig als ik dit zeg, ' zei Elan.
'Oh, heb je nog een moedercomplex, ook, ' zei Misty lichtelijk sarcastisch.
'Ja kijk, we komen uit een familie van arme landarbeiders en keuterboertjes. '
'Dat wil zeggen: mensen die zich per dag moeten verhuren als landarbeider, zogenaamde dagloners, die werken bij de grote boeren, zeg maar de mensen die al generaties lang het land en het kapitaal hebben. En je moet braaf je werk doen en niet klagen, want anders word je niet meer gevraagd de volgende dag. '
'Ja, Oké, maar je leeft nu in het heden. Dus wat heeft dat met een zonnebril en de dood te maken?'
'Hoe is het zo gekomen dat jullie eeuwenlang landarbeiders zijn gebleven?'
'Nee, dat weet ik ook niet, ' zei Eland nadenkend.
'De armoedeval, karma, geen kapitaal, het genetische noodlot, situaties buiten onze geestelijke horizon, of gewoon een gebrek aan durf en Schwung, dat zal het zijn. '
'Het is zelfs zo dat wij zo arm waren dat er verschillende meisjes hun hele leven ongetrouwd zijn gebleven, want ze waren niet knap en ook nog eens arm. Hun enig unique selling point was hun goedkope werkkracht, bijvoorbeeld als dienstmeisje of wasvrouw bij een rijke boer, waar ze hun halve leven werkten en slaafden van 4 uur 's ochtends tot 's avonds acht. '
'Mijn voorouders waren zo rond 1560 ook redelijk welvarende boeren met landbezit, heb ik ontdekt, maar daarna tijdens de Sint-Elisabethsvloed van 1558 werd het hele hebben en houden van mijn verre voorouders verwoest door het water.
Het was in de buurt van het huidige Flakkee, waar we nu net zo ongeveer lang rijden, en daarna zijn mijn verre voorouders langzaam afgedropen naar het zuiden in de buurt van Dinteloord en Roosendaal en later ook in Zeeland gebleven. '

'Hahaha, hoe weet je dat allemaal zo goed?' vroeg Misty.
'Ik heb mijn volledige familie genealogie opgezocht in de bibliotheek. '
'Ja, je familiegeschiedenis is belangrijk, ' zei Misty, 'je moet weten waar je vandaan komt. '
'Je moet weten wat je oorsprong is. '
'Waar kom jij vandaan dan oorspronkelijk?'
'Wat is jouw familie achtergrond dan?'
'Ja, daar heb ik me nooit echt in verdiept, ' zei ze en ze keek strak op de weg, die één lange rechte baan was die niet veel aandacht vereiste.
'Maar bijna iedereen heeft toch wel een vermoeden? Iedereen heeft wel zijn opa en soms ook zijn overgrootvader gekend, ' zei Elan doorvragend.

De vraag bleef open en Misty vroeg in plaats daarvan: 'Is het nog ver?'
'Hoeveel benzine hebben nog? Want waar wij naar toe gaan is een gereformeerd stadje en daar zijn er geen benzinestations open 's avonds en zeker niet op zondag. '
'Ja, het is nu nog ongeveer voor 30 km, denk ik, ' zei Misty terwijl ze een blik op het dashboard wierp.
'Dus ja, ik heb nog een beetje, maar niet genoeg, dus dan moeten we zeker stoppen bij zo'n tankstation aan de weg, dat is een goede hier, zal ik deze afslag dan maar nemen, heb je genoeg geld bij je?'
'Ja, ik heb voldoende money, maak je geen zorgen en gooi de tank maar vol.
'Ik ben blij dat bij me bent en je rijdt ook heel soepel dus wil je een koffie als we bij het tankstation zijn of iets anders, een Mars-reep of zoiets?'
'Heb je wel een cadeautje voor je moeder meegenomen?'
'Oh ja, dan koop ik daar dan bloemen voor haar. Goed idee, en ook wat moest ik voor jou meenemen, koffie?'
'Ja oké, Ik wil koffie maar wel zwarte koffie zonder melk en suiker. '
'Yes, you like it strong, dat is zo ja. '
'En bovendien is melk ook niet voor mensen bestemd, maar voor kalfjes bestemd, ' zei ze.
'Maar jij bent toch een kalfje?'
'Haha, ' zei Misty, 'goed, ik zie hier een tankstation over 300 meter, Oké. Ik ga vol tanken dan en ga jij voor je moeder bloemen kopen en alles wat je nog wilt kopen. '

Elan stapt uit en strekte zijn benen en ademde diep de kristalheldere avondlucht in zijn longen, die al het vuil wilden uitwisselen met de lucht van groen, van verse gesneden mais en ook omgeploegde aarde.
Dit was een hele andere ervaring dan in de stad, hij was blij om even terug naar de roots te gaan.
In het tankstation zat hij de bossen snijbloemen te bevoelen en te keuren op prijs-kwaliteits-rendement.
Hij vond f 2, 50 wat te goedkoop, maar f 20 gulden wat te duur, dus kwam mij uit op het bosje ietwat verlepte en verlegen pioenrozen die waren afgeprijsd.
'Ach, het gaat om het gebaar, ' dacht Elan.
En hij legde het bosje druipende bloedrode rozen bij de kassa en ook een beker koffie zonder melk of suiker en een zakje chips en een pakje condooms

Terwijl hij zijn aankopen bij elkaar probeerde te houden, prikte hij zich aan een dorens van de bos rozen en toen hij het portier van de auto opendeed druppelde er wat bloed op het boeker en de beker koffie.
'Bloed, zweet en tranen, ' zei Misty licht hoofdschuddend, 'die kan ook nooit eens een boodschap zonder drama uitvoeren. Oh, je bloedt, je bent gewond geraakt!'
'Ja, ik ben gewond..., ' zei Elan, 'dat klopt. '
'Ik heb mooie bloemen gekocht voor mijn moedertje, zie je?'
'Heel mooi, ja. ' en met één hand aan het stuur en in de andere de beker koffie scheurde ze weg, de auto zich vullend met de geur van koffie en verlepte rozen.

Ze wisten dat ze ze aangekomen waren toen ze het bordje Goes – bebouwde kom passeerden.
Zo reden Elan en Misty zo in het pikkedonker tussen de koeien en onheilspellende knoestige bomen en familiehoeves van zwartgeteerde planken en krakende zolders vol vermoedens van bloedkoralen incest...
'Ja, ik vind het heel leuk om op bezoek te gaan bij je moeder, maar kun je me dan de weg wijzen, zo in het donker, jij kent de wegen hier waarschijnlijk beter dan ik. '
Dat viel Elan nog tegen, alles was veranderd, alles was gesloopt en wegen liepen dood.
Hij was al te lang weggebleven.

'Ja, we wonen aan de buitenkant van het dorp, logisch, alleen de belangrijke mensen wonen in het midden en wij zijn buitenstaanders, hooguit getolereerd aan de rand van de samenleving en dat is waar onze plek is... '
'Oh, wat doe je toch weer dramatisch, ' zei Misty,, wat ben je toch een dramaqueen!'
'Ja, het is nou eenmaal zo. Jij weet niet wat dat is. '

'Goed, we moeten hier naar links, dan deze rotonde, langs de begraafplaats (waar al mijn voorouders zich niet meer schamen), dan daar waar bijna de weilanden beginnen en waar het smaller wordt, die moet je volgen en dan maak je een cirkel en dan kom je weer in het dorp terecht, maar dan aan de andere kant, oké. '
Misty reed over een smal weggetje onder een dijk.

Aan één kant was de Oosterschelde te zien en aan de andere kant de lichtjes van de boten en de haven.
Aan de andere kant het slapende stadje aan de Oosterschelde.
'Bijna, nog even hier rechtdoor, en dan, goed, ja hier naar beneden en links aanhouden in die bocht. '
'Kijk uit voor die boom!'
'Ja, ik kan wel rijden, hoor!'
'Ik heb kattenogen in het donker!'
Elan kreeg ineens een loodzwaar gemoed en vage herinneringen kwamen opzetten uit een verstopte lade.
Elan had zijn jeugd en puberjaren hier gesleten en langs deze dijken onder de heenvliedende Zeeuwse wolken gereden, kromgebogen over zijn fietsstuur, en vervuld met een diepe melancholie en onverklaarbare neerslachtigheid, zelfs in de hoogzomer of de lente, wanneer de natuur jubelt over zijn eigen bestaan en veerkracht.

Hij voelde zich altijd iets onbeschermd, bespied door de één of andere gadeverslaggever der dingen, wat dat ook moge zijn, zich niet geborgen en beoordeeld.
En deze gemoedsgesteldheid kwam allemaal weer terug nu, ook al reed hij door een prachtige omgeving met hele stille stilte, sprankelende met frisse lucht, maar zijn lichaam en geest herinnerde zich naast dit soort zaken ook de soort zaaiende stille onrust die aan depressie grensde en niet te verklaren was.

********************************************************************************************************************************

Deel deze pagina

TWO BALLOONS

Zoeken in deze blog

donderdag 26 januari 2023

TWO BALLOONS

donderdag 12 januari 2023

KOGELBAAN (eerste kladversie)

Geen opmerkingen:

Een reactie posten